Στα ανώδυνα συμφωνούμε, στα επώδυνα να δούμε ποιοί είμαστε στην ουσία της ύπαρξής μας. Η γνώμη και η πράξη φαίνεται στη σύγκρουση. Ο κόσμος άλλαζε πάντα μέσα από κινήματα και φωτιές. Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται.
Καθαρή, ηλιόλουστη απλώνει η μέρα στον κάμπο, να πάρει κάτι απ' την καταστροφή. Μαζί με τα σπαρτά, πνίγηκαν ποντίκια, χελώνες, βάτραχοι, κάποιοι ψάρευαν μες τα θολά νερά, τα φίδια βγήκαν στους δρόμους. Κάτι σαν τον κατακλυσμό του Νώε. Η φύση δεν εκδικείται, την στήσαμε στον τοίχο και πυροβολούμε. Τα υβρίδια βουτηγμένα στα φάρμακα παλεύουν να σωθούν. Αυτό το λέμε αγροτική παραγωγή και τα διευθύνει κάποιος που αγνοεί τη μυρωδιά φρεσκοοργωμένου χώματος. Λογικό, κανένας δεν σκάβει με κουστούμι και γραβάτα.
Γλυκό φθινόπωρο μετά τη βροχή, ένα μηχανάκι ακούγεται από μακριά, κόβει χορτάρια, ίσως ξύλα για τον χειμώνα.
Κακήν κακώς άνοιξαν τα σχολεία, κακήν κακώς κλείνουν. Μετά φταίνε οι μαθητές. Φταίω κι εγώ που τίποτα δεν έκανα να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Σε θυμάμαι κάθε φορά στην καταστροφή.
Ξέρεις πόσο όμορφα είναι τα μάτια σου, να φοράς παντού μάσκα. Ακόμα πιο όμορφα να δείχνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου