Ένα μικρό πουλί ισορροπεί στο καλώδιο του τηλεφώνου, εδώ μπροστά μου. Μετά πετάει στο λούκι της σκεπής. Ξανά στο καλώδιο. Φαίνεται ανήσυχο, όπως κι εγώ. Του μιλάω για τη βροχή, για το φθινόπωρο, τη μέρα και τη νύχτα. Τι κάνεις όταν νυχτώνει, που είναι η φωλιά σου, έχεις φίλους, όταν πονάς τι κάνεις; Κουνάει ασταμάτητα το κεφαλάκι του, με το μικρό του ράμφος
αποτινάζει τις ερωτήσεις μου, μετά μικρά κελαηδίσματα θέλουν να απαντήσουν. Αραιές βαριές σταγόνες βροχής, απλώνω το χέρι μου, του ψιθυρίζω έλα.
Φεύγουν οι άνθρωποι, έρχονται άλλοι. Ο πόνος και η χαρά εναλλάσονται στη φύση. Ένας γελαστός φίλος έφυγε νέος, βουβός ο πόνος. Ε πουλάκι τι κάνεις όταν πονάς;
Νυχτώνει. Τα φώτα της πόλης άναψαν θλιμμένα, η εποχή της αβεβαιότητας κλέβει έναν γλυκό Σεπτέμβρη.
Ένα τραγούδι έρχεται από μακριά, ίσα που ακούγεται, τραγουδάω μαζί του να δυναμώσει, "πρώτο φθινόπωρο χωρίς αγάπη..."
Το πουλί έφυγε, το καλώδιο ερήμωσε, ένα άδειο καλώδιο γεμάτο δάκρυα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου