Δουλεύει όλη μέρα. Το βράδυ φεύγοντας με το ποδήλατο γυρίζει πίσω, ρίχνει μια ματιά ακόμα στο ταπεινό σιδηρουργείο του και πάει να ξεκουραστεί. Αν ήμουν σκηνοθέτης δεν θα άφηνα αυτή τη ματιά στη νύχτα. Είναι η ζωή του.
Ο ηλικιωμένος τσαγκάρης έχει μια απλή λάμπα από πάνω του, χρόνια φεύγει λίγο πριν τα μεσάνυχτα για ύπνο. Και το πρωί πάλι να φτιάξει σόλες, να καλουπώσει ένα καινούριο ζευγάρι.
Ο Μήτσος δουλεύει σε βουλκανιζαντέρ, ο Μιχάλης πλένει αυτοκίνητα σε βενζινάδικο, ο Οδυσσέας φέτος έβαλε ένα χωράφι μπάμιες. Οι άνθρωποι για το μεροκάματο, άλλοι αγάπησαν τη δουλειά τους, άλλοι πρέπει να δουλέψουν απλά. Η Ελλάδα που παράγει. Η πολύ μικρή Ελλάδα που ιδρώνει στην επιβίωση και στην αξιοπρέπεια.
Αυτοί οι άνθρωποι συντηρούν τη μεγάλη Ελλάδα της κατανάλωσης, της γραφειοκρατίας, του φαίνεσθαι.
Δεν ξέρω αν διαβάζουν, τι μουσική ακούνε, αν αυτοί που πέφτουν ξεροί για ύπνο έχουν την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου να δουν ταινίες, να εξασκήσουν το μυαλό και τη συναισθηματική νοημοσύνη τους, αλλά τους εκτιμώ βαθιά. Πιότερο από πολλούς διανοούμενους της θεωρίας. Αυτοί έχουν άποψη για τη δουλειά τους, οι δεύτεροι για όλα.
Βλέπεις χωρίς τους πρώτους δεν θα υπήρχαν οι δεύτεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου