Βρέχει. Μουσικές νότες οι σταγόνες στο τζάμι του αυτοκινήτου. Η πρώτη βροχή φιλοξενείται στο διψασμένο καλοκαιρινό χώμα. Το χωράφι ποτίζεται, τα δέντρα συνομιλούν με τη χαρά της φύσης, δακρύζει το χορτάρι στη γης καλωσορίζοντας τον Σεπτέμβρη. Το ραδιόφωνο παίζει ωραίες μουσικές σήμερα, σβήνει τα νέα της θλίψης, κοιτάω το χωράφι μέσα απ' το παράθυρο, νοιώθω τη μελαγχολία της ευτυχίας.
Πως χάνεται τόση χαρά σε άνυδρες μέρες, πως ζούμε έτσι στα στενά της πόλης; Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε τρένα και σε λεωφορεία πάνε στις δουλειές, μισή μέρα δρόμος, άνθρωποι στα ανήλιαγα διαμερίσματα κακοφορμισμένων πολυκατοικιών, άνθρωποι με δυό δουλειές για να τα βγάλουν πέρα. Η βροχή δυναμώνει, διαμαρτύρεται μαζί μου για τη χαμένη ζωή μας. Η φύση είναι εδώ και φωνάζει δυνατά. Ζήσε τις εποχές μου, τη μέρα και τη νύχτα μου, το πρωινό μου ξύπνημα είναι για σένα, είσαι παιδί μου. Μεγάλωσα τόσους ανθρώπους αιώνες τώρα. Έλα στην αγκαλιά μου, θα σε μάθω να ζεις απ' την αρχή την ομορφιά, την απλότητα της ομορφιάς. Μόνο άλλο μη με σκοτώνεις. Πονάω κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου