Ψάχνω ένα σύννεφο. Δεν βρίσκω κανένα. Γαλανός ουρανός, ευδιάκριτες οι γραμμές των βουνών, το καλοκαίρι του Σεπτέμβρη ομορφαίνει το πρωινό της Κυριακής. Τα χελιδόνια είναι ακόμα εδώ. Τα σταφύλια γενομένα κρέμονται προκλητικά στο αμπέλι. Τρώω ένα σύκο για πρωινό. Ο ιός, οι Τούρκοι, οι Έλληνες, τα σύνορα. Αν δεν υπήρχαν σύνορα δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Δουλεύουμε τις μισές μέρες του χρόνου για τα σύνορα. Πάντα τα σύνορα.
Το τραίνο σφυρίζει, ο σκύλος γαυγίζει, εγώ ακόμα ψάχνω θέμα κειμένου, κουβάρι μπερδεμένο η ανθρωπότητα, νόστιμες οι μικρές φράουλες του φθινοπώρου.
Γράφω μια λέξη και τελειώνει το διάλλειμα. Η ζωή τελικά είναι ένα διάλλειμα ανάμεσα στην αιωνιότητα του θανάτου.
"Τα ξυπνήματα" του Όλιβερ Σάκς ήταν ένα αληθινό βιβλίο. Μετά ο Πένυ Μάρσαλ έκανε μια συγκλονιστική ταινία. Κι εδώ τα σύνορα ζωής και θανάτου.
Εσύ όμως είσαι, ζωντανός, έχεις δεν λέω κάποια αστεία προβλήματα, μπορείς όμως ακόμα να ερωτευτείς. Κι αν δεν μπορείς άνθρωπο, ερωτεύσου ένα δέντρο, μια γάτα, μια ιδέα, μια αλεπού τέλος πάντων, ένα δημιούργημα της φύσης. Θα γλυτώσεις από τα όπλα των ανθρώπων. Θα γλυτώσεις απ' τους δυνάστες, τους πλουτοθήρες και τους βρυκόλακες. Κι αν ούτε αυτό μπορείς τότε πιες τον Μπωντλαίρ και "...μέθα, μέθα αδιάκοπα! Αλλά με τι; με ρακή, με κρασί, με ποίηση, με αρετή. Με ότι θες, αλλά μέθα!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου