Καλοκαιρινή μέρα, καυτό μεσημέρι. Ιούλης μήνας. Ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, τα καλάμια στην απέναντι όχθη είναι τα μόνα που παραμένουν όρθια καταμεσήμερο. Τα τρία γατάκια μου κοιμούνται στον ίσκιο της ροδιάς, η σκέψη μου καταϊδρωμένη τρέχει να προλάβει το άγριο θηρίο του Φθινοπώρου. Ανοίγω τη βρύση και λούζομαι ολόκληρος με δροσερό νερό. Να λαμπικάρει το μυαλό, να αποχαιρετίσω τα όπλα που σίγησαν, να φτιάξω τις καινούριες σαΐτες μου. Διαδρομές που χάθηκαν στον χάρτη της αβεβαιότητας, δρόμοι που έκλεισαν οριστικά με τον μεγάλο συμβιβασμό.
Απολογισμοί, ισολογισμοί και ά-πλανα πλάνα. Όσες φορές πίστεψες, τόσες φορές προδόθηκες.
Ζωγραφίζω τους παιδικούς μου κύκλους. Κύκλοι παράλληλοι. Στο κέντρο εγώ. Εσύ. Ολόκληρος ο μεγάλος κύκλος στριφογυρίζει αέναος μέσα στο σύμπαν. Η γη. Δέχομαι και εκπέμπω. Ζωή και θάνατο. Μίσος και έρωτα. Διαγράφω την δικιά μου πορεία. Να αποτινάξω τη σκλαβιά του υπνοβάτη, να δραπετεύσω στα όρη της ελευθερίας.
Πανύψηλα δέντρα, σκούρα πράσινα έλατα οι σκέψεις μου. Καταμεσήμερο του καλοκαιριού.
Τα τρία γατάκια μου ξύπνησαν από τον κρότο της φυγής μου. Έξω από τους στενωπούς τοίχους, τους χάρτινους αριθμούς.
Χορεύουν τώρα μαζί μου το θαύμα της ζωής. Της χαράς που δεν έζησα, -ανάμεσα στις συμπληγάδες των ονείρων που με ξεγέλασαν.
Γέμισε το πράσινο χορτάρι του κήπου τρυφερότητα από παιχνίδια που ποτέ δεν παίξαμε. Κατακαλόκαιρο. Καταμεσήμερο.
Κωστής Ταξιδεύων
31 Ιουλίου 2015
31 Ιουλίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου