Κάτω ο Αχελώος. Ακούω τη βουή του. Ασπροπόταμος που κυλάει ακατάπαυστα στο διάβα των χρόνων. Καθαρό βαθυπράσινο νερό στις γωνιές του οι παιδικές μου βουτιές. Ασπρόπετρες, πλατάνια και κρυμμένες πέστροφες. Νεράιδες και ξωτικά. Κάθε μεσημέρι τα καλοκαίρια. Λαμπύριζε ο ήλιος στην πέτρα και στα κορμιά μας. Το πέτρινο τοξωτό γεφύρι, ζώα που έβοσκαν στις πλαγιές. Ήταν τα καλύτερά μας χρόνια. Έρωτας και λογοτεχνία, χώμα και ουρανός. Παιδιά της προσμονής και της ελπίδας προσπαθούσαμε να κουμαντάρουμε τα μεγάλα μας όνειρα.
Το απόγευμα ερχότανε με τον πράσινο σάκο του ταχυδρομείου τα νέα του κόσμου, αλληλογραφία από μακρινούς τόπους, όμορφα άγουρα πρόσωπα έφηβων κοριτσιών, χρωματιστά φάκελα κι εκείνα της αεροπορίας. Συλλέκτες αδιάβατων κόσμων ξεμέναμε στη συλλογή γραμματοσήμων.
Από τα μεγαλύτερα όνειρα τα ταξίδια, μεγαλύτερα από του Καζαντζάκη και του Θέμου Κορνάρου τα βιβλία. Κάτω από τον ίσκιο της καρυδιάς τέλειωναν τα βιβλία και άρχιζε το ταξίδι. Ένας Άντρας της Οριάνας Φαλάτσι, το Τρίτο στεφάνι του Ταχτσή, τα κείμενα του Μπρεχτ.
Σκέφτομαι τώρα όλα αυτά, τώρα που κτίζω το μικρό μου μέγα αγνάντι. Με πέτρα και βιβλία, με χώμα και ξύλο κτίζω το απέριττο μέλλον μου. Με θέα την Κωστηλάτα, τα έλατα και τον ουρανό. Ο απροπόταμος πάντα ρει.
Ότι απομένει από τα μακρινά ταξίδια είναι ρίζες σου. Ένας μεγάλος έρωτας και μια κιθάρα να Σε τραγουδώ. Και μια φωτιά να μερώνει τη νύχτα.
Κωστής Ταξιδεύων
3 Αυγούστου 2015
3 Αυγούστου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου