Αποκοιμηθήκαμε με ψέματα και παραμύθια
Με ανοχές και ενοχές πορευτήκαμε μέσα στη νύχτα του χρόνου
Όταν ξυπνήσαμε το πρωί
Είδαμε τα παιδιά μας να λείπουν
Το σπίτι μας άδειο
Με παραμορφωμένα πρόσωπα γλείφαμε την πληγή μας
Άφριζαν οι δυνάστες μας για τις συντάξεις των γερόντων μας
Ένα άλλο παιδί δεν ήθελε να γεννηθεί σε τούτο τον τόπο
Έρημη χώρα ο εφιάλτης
Καταϊδρωμένο από τα σπλάχνα μας έβγαινε ένα μεγάλο ΟΧΙ
Ένας ατέλειωτος λυγμός γιατί.
Κωστής Ταξιδεύων
2 Ιουλίου 2015
2 Ιουλίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου