Ουζερί σχεδόν τέλεια

Μπορεί να μην έγιναν επίσημα τα εγκαίνια, αλλά εδώ και δύο μήνες το Ουζερί σχεδόν τέλεια έγινε από τα πιο ενδιαφέροντα στέκια της πόλης. Τα εγκαίνια θα γίνουν όταν ο καινούριος πρωθυπουργός της χώρας φορέσει γραβάτα.
Μου συνέβαινε πάντα, μου συνέβηκε και τώρα. Όταν ερωτευόμουνα κάτι γίνονταν μοναδικό. Από τότε σταμάτησα να διαβάζω, να γράφω, να περιφέρομαι. Ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στην οδό Γλάδστωνος. Έτσι γίνεται στο ξεκίνημα.
Οι συζητήσεις με τον chef Τάσος έχουν μόνο ένα σκοπό, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου. Νόστιμα φαγητά, καθαρά ποτά, καθαρά λόγια.  Μέχρι τώρα τα πάμε καλά, παρά  τις αφόρητες πιέσεις που δεχόμαστε από την κατάσταση στην αγορά. Και θα επιμείνουμε ως το τέλος. Νερό στο κρασί μας δεν θα βάλουμε ποτέ. Τα υλικά που χρησιμοποιούμε είναι όλα ντόπια, έτσι στηρίζουμε την τοπική αγορά και έχουμε και τα καλύτερα. Εκπτώσεις φτήνιας δεν κάνουμε. Και φυσικά έχουμε αποκλείσει κάθε τι το Γερμανικό μέχρι να πεθάνει η Μέρκερ. Μετά βλέπουμε. Δεν είμαστε ούτε εγώ, ούτε ο Τάσος δογματικοί. Είμαστε απλά ζώντες οργανισμοί, πλάσματα της φύσης.
Ο Τάσος είναι πιο παράξενος βέβαια από μένα. Κάθε πρωί φέρνει από το σπίτι του ένα ποίημα, τρελαμένος με τους καταραμένους ποιητές, και το κολλάει στην πόρτα. Σήμερα έχουμε  Φρανσουά Βιγιόν!
Πεθαίνω από δίψα πλάι στην πηγή, μου είπε για καλημέρα



Στη βρύση πλάι πεθαίνω διψασμένος

ζεστός σαν φωτιά και τρεμάμενος χτυπώντας τα δόντια

Ζω στον τόπο μου, μα τόσο ξένος τόπος

Κοντά στη φωτιά κι όμως αναριγώ

Γυμνός σαν το σκουλήκι, ντυμένος με στολή

Κλαίω με δάκρυα περιμένοντας χωρίς ελπίδα

και ξαναρχίζω σε θλιβερή απόγνωση

χαίρομαι χωρίς ελπίδα καμιά

Δυνατός χωρίς δύναμη, ανίσχυρος

αποδεχτός και παραπεταμένος

Τίποτε δεν μου είναι πιο βέβαιο από την αβεβαιότητα

Το σκοτεινό απωθεί το προφανές

η αμφιβολία το βέβαιο

Η φιλοσοφία μοιάζει ξαφνικό γεγονός

Κερδίζω και φεύγω χαμένος

Όταν χαράζει, λέω, -“Θεέ καληνύχτα”

Ξαπλωμένος ανάσκελα, φοβάμαι τη βροντή

Έχω κάτι τις, μα είναι δεκάρες

Μοναχικός, περιμένω μια κληρονομιά

αποδεχτός και παραπεταμένος

Για τίποτε δεν νοιάζομαι και κόπο δεν κάνω

Πλούτη να βρω και να μην είμαι διεκδικητής

Αυτός που με προσβάλλει είναι αυτός που με επαινούσε

κάθε σοβαρό με κάνει να χλευάζω

Φίλο έχω όποιον με πείσει πως

ένας λευκός κύκνος είναι μαύρος κόρακας

Για όποιον μου κάνει κακό, λέω πως με βοηθά να μπορώ

Ψέμα κι αλήθεια μου μοιάζουν ένα

Όλα τα θυμάμαι, το ελάχιστο δε νιώθω

αποδεχτός και παραπεταμένος

Πρίγκιπα μεγαλόψυχε, ίσως σας ευχαριστούσε να ξέρατε

πως ακούω σιωπηλός μα δεν έχω ιδέα και γνώση

Απ τη μεριά μου υπακούω στους νόμους.

Τί δεν ξέρω; Τί; Τους μισθούς να πάρω ξανά
αποδεχτός και παραπεταμένος.


-Και το πιάτο ημέρας Τάσο;
-Κολοκυθάκια γεμιστά….

Κάθε πρωί συζητάμε. Αυτός στην κουζίνα, εγώ στη λάντζα.  Σπάμε το κεφάλι μας να βρούμε  «το νόημα της ζωής». Ούτε αυτός, ούτε εγώ έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε απ’ αυθείας με το Θεό και να εκτελούμε διαταγές από πάνω. Πρέπει να αυτοοργανωθούμε, ακούγοντας πάντα τη φωνή των φίλων που γεμίζουν καθημερινά το Ουζερί σχεδόν τέλεια. Χωρίς τη δικιά τους δύναμη δεν υπάρχουμε.

Σας γράφω σε ένα διάλλειμα της δουλειάς. Γρήγορα και δίχως δεύτερες σκέψεις. Στα καινούρια μας ηχεία παίζει το  περίφημο dona dona της Joan Baez.


Ταξιδευτής
7 Φεβρουαρίου 2015 (37)