Σήμερα πήρα μια καρφίτσα και άνοιξα μια μικρή τρύπα στο κεφάλι μου. Επιτέλους ήθελα να δω μόνος μου, τι παίζει εκεί μέσα. Είχα διαβάσει πως ένα ελάχιστο μέρος του εγκεφάλου κατάφερε να αξιοποιήσει ο άνθρωπος. Γιαυτό όλα τα δεινά του πλανήτη. Πολλοί ερευνούν κι άκρη δεν βγάζουν. Πως να εξηγηθεί η αυτοκαταστροφικότητα του ανθρώπινου είδους και κοντά στη δική του συντέλεια και η καταστροφή κάθε ζωικού και φυτικού όντος; Γράφονται χιλιαδες βιβλία, πλάθονται εκαντοταδες θρησκείες, εκατομμύρια οι ευχές καθημερινά. Κι όμως ο άνθρωπος έβαλε σημάδι το θαύμα της φύσης. Πιο πολύ τον έλκει ο πόλεμος, παρά ο έρωτας. Ένας ακήρυχτος υφήλιος πόλεμος με άπειρα θύματα ζωής.
Δεν άντεξα τόση σπατάλη της ζωής μου στο ανθρώπινο σκοτάδι.
Τρύπωσα σήμερα μες το κεφάλι μου. Στα κρυφά παρατηρούσα του μυαλού μου τ' ανθρωπάκια. Απογοητεύτηκα πλήρως. Κουμάντο έκαναν τα πιο ηλίθια. Ότι δουλειά κι αν έκαναν κουβαλούσαν την ηλιθιότητα. Σκοτώνονται να επιβληθεί το ένα στο άλλο. Άλλα ήταν αδιάφορα και τα περισσότερα είναι σε αιώνιο ύπνο.
Τα μάζεψα κι έφυγα. Δίχως ελπίδα. Ίσως αν και όταν ξυπνήσουν αυτά που κοιμούνται. Πόλεμος μέσα, πόλεμος έξω.
Έμεινα με μια τρύπα στο κεφάλι. Λίγο το κακό, όταν τόσοι και τόσοι έχουν μια σφαίρα στο κεφάλι. Όταν κάθε μέρα χιλιάδες σφαίρες σκοτώνουν ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Εγώ έζησα.
20 Ιουνίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου