Έμοιαζε με λουλούδι πάνω στην αχλαδιά. Αλλά δεν ήταν. Και η μικρή αχλαδιά τώρα, έχει δυό αχλάδια. Το ένα για μένα και το άλλο θα το δωρίσω.
Ήταν πεταλούδα. Πήγα κοντά, δεν έφυγε. Και τη φωτογράφισα. Αυτή, τα πράσινα φύλλα και τον μπλε ουρανό. Ήθελα να βάλω στο κάδρο και δυό βαμβακιένια σύννεφα του Ιούνη, αλλά ήταν απ' την άλλη πλευρά του ουρανού.
Δεν έφευγε. Πήγα να τη χαιδέψω κι έφυγε. Ένα τρυφερό βελούδο πέταγμα. Κοντοστάθηκε μια στιγμούλα, με κοίταξε και χάθηκε. Μου θύμισε μια παλιά αγαπημένη. Ένα βράδυ που την πήγα σπίτι της, περίμενα να φθάσει την πόρτα της. Μ' άρεσε το περπατημά της, ήταν σαν να χόρευε. Σταμάτησε στο στενό δρομάκι, γύρισε με κοίταξε κι εγώ έλιωσα. Έκανε ζέστη, ήταν καλοκαίρι. Ο δρόμος μύριζε βασιλικό. Δεν την ξαναπήγα ποτέ σπίτι της. Από παλιές αγάπες δεν θέλω να θυμάμαι πολλά. Απ' την Πηνελόπη θυμάμαι το κοτσιδάκι της, απ' την Άρτεμη το τατουάζ στο πέλμα του ποδιού της κι απ' την Όλγα πόσο όμορφα κούτσαινε. Αγαπώ τις μικρές αναπηρίες των άλλων. Οι δικές μου είναι περισσότερες. Μια φορά που τις είπα, μου είπαν ότι τις λέω να πάρω σύνταξη. Ντράπηκα, δεν τις ξαναείπα.
Προτιμώ να λέω για το σφύριγμα του τρένου και για τη φωλιά του κόκορα. Όταν πάλι δεν έχω τίποτα να πω, σιωπαίνω ή γράφω αδιάφορα κειμενάκια σαν ετούτο, γιατί τα μαθήματα δημιουργικής γραφής στην Αθήνα κάνουν πάρτυ. Εγώ ζω στην επαρχία.
11 Ιουνίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου