Θύμα της λογικής

Παρακαλώ μην ενοχλείτε. Αυτή την ώρα συσκέπτονται δεκάδες ανθρωπάκια μες το μυαλό μου. Πρόκειται να λάβουν καθοριστικές αποφάσεις για την εναπομένουσα ζωή μου. Αν και απεχθανομαι την δημοσιογραφική γλώσσα ξεκίνησα με δαύτην. Φαίνεται όλες οι σοβαροφανείς αποφάσεις θέλουν φανταζί περιτύλιγμα. Όσο πιο ψηλά η ιεραρχία, τόσο το γελοίο θριαμβεύει κι αυτό που είναι να ειπωθεί με απλές λέξεις χάνεται στο αμπαλάζ. Αλλιώς θα φανεί η αλήθεια κι αυτό δεν συμφέρει κανέναν. Ίσως επειδή σκέφτηκα με τη λογική, κι αυτή συμβαίνει να βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του σώματός μου, φαίνεται απορρέει και τούτη η χιλιομπαλωμένη γλώσσα. Ας είναι. Οι αποφάσεις είναι σημαντικές, η σύσκεψη συνεχίζεται. Το μόνο που μ' ενοχλεί είναι η δικαστική αμφίεση και αυτό το καλιμάφκι στο κεφάλι μου. Μα πόσο γελοίος γίνομαι σήμερα, είμαι θύμα της λογικής. Το παραδέχομαι. Όπως όταν μου λένε πως αυτός είναι ο κόσμος, δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε κι εγώ κουνάω το κεφάλι της λογικής καταφατικά. Την κατάντια μου σήμερα, τι πάω και σκέφτομαι και θέλω να το γράψω κιόλας.
Μόνο ο ίσκιος της ιτιάς με ανακουφίζει ετούτη την καυτή μέρα.
Η σύσκεψη συνεχίζεται στο μυαλό μου. Τα ανθρωπάκια μου συζητάνε για το φόβο. Θέλουν λέει να καταλήξουν σε μια κοινή συνισταμένη του δεν ξαναφοβάμαι τίποτα. Ας αποφασίσουν ερήμην μου. Εγώ πάντα φοβόμουνα.
Δεν μ' αρέσει η γλώσσα που γράφω. Δεν πρόκειται να δημοσιοποιήσω αυτό το κείμενο. Χιλιοειπωμένα λόγια, βαρετά.
Τώρα συζητάνε για τη σταθερότητα στις αποφάσεις. Δεν με αφορά. Πάντα ήμουν του Βολταίρου.
Η σύσκεψη οδηγείται σε ναυάγιο. Τσακώνονται τώρα. " Εσύ τι πετάγεσαι σαν πούτσα από βρακί;" ακούω να λέει ουρλιάζοντας ένα.
Τέλος. Αποτυχία. Δεν μπορώ άλλο αυτό το βουητό της λογικής στο κεφάλι μου. Τα διαγράφω όλα.
Παραμένω ταπεινός προσκυνητής στον τάφο του Καζανζάκη.


13 Ιουνίου 2018