Ο αέρας ανεμίζει τα χρυσοκίτρινα στάχυα. Ο θέρος είναι κοντά. Έτσι άρχιζε πάντα το ελληνικό καλοκαίρι. Και μ' ένα κόκκινο καρπούζι κομένο στα δυό. Οι παραγωγοί ετοιμάζουν τα κιόσκα δίπλα στους εθνικούς δρόμους, στις λαικές αγορές. Ο θεσσαλικός κάμπος το καλοκαίρι γιορτάζει. Όσοι αναγκάζονται να δώσουν τη σοδειά στους μεσάζοντες, χάνουν τον κόπο της χρονιάς. Άλλοι δουλεύουν, άλλοι πλουτίζουν. Η αρπαχτή είναι εθνικό σπορ. Βέβαια υπάρχουν και πολλά άλλα. Όλα παίζουν στην τηλεόραση και ο λαός συμμετέχει σαν αθώα περιστερά. Όι πολιτικοϊ ψάχνουν τον τορό, ενώ βλέπουν τον λύκο. Αθλήματα και τρισαθλήματα, όχι για ένα κλωνάρι ελιάς, αλλά για το χατήρι των εφοπλιστών. Και άλλα τινά δαιμόνια...
Πορεύτηκε μόνος του. Δίχως ομπρέλες. Μούσκεμα ως το κόκαλο, ηλιοκαμένος ως τα νύχια. Αυτόνομος και αλληλέγγυος. Άυτάρκης και εγκρατής ζούσε με το απέριττο. Αρνήθηκε από νωρίς τον άνθρωπο καταναλωτή. Αμφισβήτηαε, διάβασε, αναζήτησε. Γέμιζε η ζωή του με το λιτό του ουρανού και την απεραντοσύνη της θάλασσας.
Τώρα στα βαθιά γεράματα, έρχεται κάθε μέρα και χαιδεύει τα στάχυα. Πάντα γελαστός, πάντα κρατώντας ένα βιβλίο.
30 Μαίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου