Αχάραγα ξύπνησα σήμερα. Έφαγα δυό κεράσια, ήπια ένα ποτήρι όνειρο κι έφυγα στο χωράφι. Όταν έφτασα έκανα εμετό τις ειδήσεις που άκουσα στο δρόμο και χάζεψά την ανατολή. Δανείστηκα τις πρώτες ακτίνες του ήλιου και άρχισα να σκάβω τον εαυτό μου. Κατάλαβα ακόμα μια φορά το ανώφελο ενός υπαρκτού ανύπαρκτου κόσμου.
Ο ήλιος ανέβηκε ψηλά. Έμεινα να παρατηρώ ένα σύννεφο κοντά στον ήλιο. Μπάτσοι και στρατιωτικοί, χαρτογιακάδες και τραπεζικοί, δικαστές και δικηγόροι, έμποροι και τσαρλατάνοι έπιασαν δουλειά στην πόλη. Τι παράγει η πόλη; Κοσμοπολίτικο αέρα ίσως. Όλοι κάνουν μια δουλειά, δουλειά να είναι κι ας είναι ότι είναι, όπως λένε κι οι πολλοί. Ένοιωσα άχρηστος. Οι άλλοι δουλεύουν κι εγώ κοιτάω ένα σύννεφο. Αρμέγω το πράσινο της φύσης και γράφω προσωπικά κείμενα που δεν αφορούν κανένα. Άνοιξα την πετσέτα με το μεσημεριανό. Ένα μεγάλο κομμάτι απογοήτευσης και λίγη σαλάτα θεωρίας. Ένα ατέλειωτο παιχνίδι μοιάζουν κι αυτές οι σκιές.
26 Μαίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου