Παρατηρώ εδώ και ώρα μια ομάδα μυρμηγκιών. Αεικίνητα, ανεβοκατεβαίνουν ως τη μέση του κορμού της παυλώνιας. Ως τη μέση, όχι παραπάνω. Και ξανά στο χώμα να ψάξουν τροφή για τώρα, για το χειμώνα. Μοιάζουν ανυπόμονα εργατικά, ανέμελα συνεργατικά. Ένα ξέφυγε πάνω απ' τα όρια του κορμού. Τα άλλα του φώναξαν να κατέβει. Κατέβηκε αμέσως. Ματαιοδοξίες μόνο ο άνθρωπος έχει. Τα μυρμήγκια θέλουν τα απαραίτητα, ο άνθρωπος τα περιττά.
Παρατηρώντας τη ζωή των μυρμηγκιών ξεχάσθηκα απ' το δικό μου δίλημμα. Με βασανίζει πάνω από χρόνο.
Ένας φίλος μου εϊχε δωρίσει μια ελιά Θάσου.Τη φύτεψα σε μια άκρη του χωραφιού. Την καμάρωνα. Την φορά που το τρακτέρ έκοβε τα χόρτα εκοψε και το μικρό δεντράκι. Εδώ κι ένα χρόνο όταν περνάω δίπλα της σκέφτομαι το μαχαίρι την ώρα που την έκοβε και στεναχωριέμαι. Απέμεινε ένα μικρό λεπτό ξυλάκι. Πόσες φορές δεν σκέφτομαι να την ξεριζώσω. Αλλά πάλι ελπίζω να αναγεννηθεί. Παω κάθε μέρα με τον μεγεθυντικό φακό και εξερευνώ την ελπίδα. Απελπίζομαι. Θα την ξεριζώσω μια και καλή να ησυχάσω. Μετά το μετανοιώνω. Θα περιμένω. Δεν είναι ότι καλύτερο να ζεις με τέτοια διλήμματα. Σήμερα πάλι τα ίδια.
Μετά είδα τα μυρμήγκια και ξεχάστηκα
21 Μαίου 2018.
Παρατηρώντας τη ζωή των μυρμηγκιών ξεχάσθηκα απ' το δικό μου δίλημμα. Με βασανίζει πάνω από χρόνο.
Ένας φίλος μου εϊχε δωρίσει μια ελιά Θάσου.Τη φύτεψα σε μια άκρη του χωραφιού. Την καμάρωνα. Την φορά που το τρακτέρ έκοβε τα χόρτα εκοψε και το μικρό δεντράκι. Εδώ κι ένα χρόνο όταν περνάω δίπλα της σκέφτομαι το μαχαίρι την ώρα που την έκοβε και στεναχωριέμαι. Απέμεινε ένα μικρό λεπτό ξυλάκι. Πόσες φορές δεν σκέφτομαι να την ξεριζώσω. Αλλά πάλι ελπίζω να αναγεννηθεί. Παω κάθε μέρα με τον μεγεθυντικό φακό και εξερευνώ την ελπίδα. Απελπίζομαι. Θα την ξεριζώσω μια και καλή να ησυχάσω. Μετά το μετανοιώνω. Θα περιμένω. Δεν είναι ότι καλύτερο να ζεις με τέτοια διλήμματα. Σήμερα πάλι τα ίδια.
Μετά είδα τα μυρμήγκια και ξεχάστηκα
21 Μαίου 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου