Μια άλλη μέρα

Έπεσε μια σταγόνα θλίψης μέσα στο πιάτο. Μαύρη, κατάμαυρη σαν πίσσα. Σιγά σιγά απλώθηκε σ' όλο το πιάτο. Σκούπισε τον κρύο ιδρώτα, παράτησε το φαΐ και πήρε το δρόμο για το βουνό. Περπατούσε μέσα στο μεσημέρι. Ο ήλιος κούραζε τα βήματα, η ανηφόρα τον βάραινε, η στεναχώρια τον τσάκιζε. Έφτασε στα πρώτα έλατα. Τότε γύρισε, κοίταξε πίσω τη γυμνή πλαγιά, την απεραντοσύνη του Θεσσαλικού κάμπου. Έκατσε σε μια πέτρα να ανασάνει. Δυό ελάφια έκαναν ανέμελη βόλτα. Ο ήλιος έδυε. Η νύχτα θα τον έβρισκε στο βουνό. Όλα είναι νύχτα, είπε.
Αυτός όμως θα έμενε εκεί. Θα περίμενε την αυγή.
Μιά άλλη μέρα.

Η ίδια ιστορία αλλιώς

Μιά σταγόνα ευτυχίας δάκρυσε απ' τα μάτια του. Έφαγε τη μεσημεριανή του σαλάτα, πήρε το σακίδιο με τα απαραίτητα και ξεκίνησε για το αγαπημένο του βουνό, τον Κόζιακα.

Ούτε η λύπη, ούτε η χαρά υπάρχουν για πολύ, είπε.
Ένα μεσημεριανό σύννεφο έκρυβε τον ήλιο του Μάη, δρόσιζε τη διαδρομή. Ένοιωθε ανάλαφρος, τα πόδια του πετούσαν. Η πλαγιά ήταν γεμάτη ανθισμένα αγριολούλουδα. Μέχρι να φτάσει ψηλά, μάζεψε μια αγκαλιά. Για την αγαπημένη του.
Ούτε κατάλαβε πως έφτασε στην κορυφή. Έκατσε σε μια πέτρα να ξαποστάσει. Τον πλησίασαν δυό ελάφια. Έπαιξε μαζί τους. Μια θάλασσα που την έλουζε ο ήλιος ο Θεσσαλικός κάμπος. Αγνάντεψε αχόρταγα την ομορφιά. Έσκυψε στην πηγή, ήπιε κρυστάλλινο νερό. Έκοψε λίγη φτέρη και λίγο έλατο. Ομόρφυνε ακόμα την ανθοδέσμη.
Το βράδυ θα γιόρταζαν τα γενέθλια της γυναίκας του.
Χαρούμενος έφτανε στο σπίτι.