Ποιός λαός;

Ποιός εναντιώνεται, που;

Ποιός ελεύθερα συλλογάται;

Πότε;

Έγκλειστοι στις φυλακές, περιχαρακωμένοι στα φλεγματικά μας κρεβάτια εν υπνώσει, δυνάστες εκατέρωθεν, πάνω από τα κεφάλια μας, κοράκια  που ραμφίζουν βίαια  σάρκες και νου.

Μηχανισμοί παντός είδους, στήνουν παγίδες στα πρώτα μας βήματα. Κουβαλάμε τις ανάπηρες ορέξεις μας, καταδικασμένοι λες από αυτό, το διαολεμένο προπατορικό αμάρτημα. Μεγαλώνουμε με μύθους και παραμύθια, ανακυκλώνουμε σαν σβούρες τη ζωή μας. Και η ανθρωπότητα ολόκληρη μισή μισή. Μισοί κτίζουν. Οι άλλοι μισοί γκρεμίζουν. Αιώνιος πόλεμος. Από τη γέννηση.

Ο  άνθρωπος φυλακή. Μακριά απ΄ την ελευθερία των ζώων, -που δεν καλλιέργησαν το νου.

Δες τη ξενοιασιά ενός σκύλου, κουνάει την ουρά του και περπατάει ανέμελα. Δες το ασήκωτο βήμα του ανθρώπου. Δες το βάρος που κουβαλάει, απ' την ώρα που γεννήθηκε.

Δεν αλλάζει ο άνθρωπος, πες. Μη γανιάζεις, έγραψες.

Είναι τόσο μικρή η ζωή μας, για να τη σπαταλάμε από φυλακή σε φυλακή. Όποια φυλακή. Της δομημένης απάνθρωπα κοινωνίας, της κάθε θρησκείας, του κάθε κομματικού μηχανισμού, του κάθε ναρκωτικού της σκέψης και της φαντασίας.

Σκοτώσαμε τον ανιδιοτελή έρωτα με τη φύση  και τη φύση μας, σκοτώσαμε την ποίηση της ζωής μας, ερπετά οι σκέψεις μας, της παράνοιας και της λογικής..

Πως να μη ζηλέψεις τα πουλιά με τις φτερούγες, τα στήθια που φτερουγίζουν.
Πώς να λύσεις αυτό το γόρδιο δεσμό, χωρίς κοφτερό δίκοπο μαχαίρι;

Ο δρόμος  της φυγής, φαντάζει ο μόνος δρόμος ελευθερίας.

Ταξιδευτής
20 Σεπτεμβρίου 2012