Η κόλαση είναι γύρω μας, μέσα μας.

Κάτι θέλω να γράψω. Έστω μια καλημέρα. Από κάπου να αντλήσω λίγη αισιοδοξία. Δεν μένουν και πολλά. Η κόλαση είναι γύρω μας. Μέσα μας. Τα γραπτά δείχνουν ότι εξαγνίζουν την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει όμως, με τα γραπτά. Γράφουμε γενικά, αόριστα, γράφουμε για τους άλλους. Οι άλλοι, είμαστε όμως εμείς.
Είμαστε μια μικρή χώρα, ευλογημένη απ' τη φύση. Ζητάμε μια φυσιολογική ζωή. Δεν υπήρξε ποτέ. Δεν υπάρχει. Η ιστορία μας γεμάτη πολέμους, μίση, βία κι αδικία. Και πάνω σ ' αυτά η αναλγησία της πολιτικής, του υπερ-πλούτου και της εκμετάλλευσης. Η σκλαβιά στους Τούρκους 400 χρόνια. Οι εχθροί γείτονες. Ο πόλεμος του 40, ο εμφύλιος μετά. Η δικτατορία. Η μεταπολίτευση. Τα περισσότερα τα ακούσαμε, τα διαβάσαμε. Εκείνοι τα βίωσαν. Ο εφιάλτης του πολέμου. Πόσοι λαοί δεν βιώνουν τον πόλεμο και σήμερα. Η γενιά μας δεν βίωσε τον πόλεμο, με όπλα και αίμα. Υποτίθεται όλοι εμείς οι μεσήλικες πια ζήσαμε σ' ένα ειρηνικό περιβάλλον. Κι όμως δεν καταφέραμε τα αυτονόητα . Μας πήρε η “μπάλα” της παγκοσμιοποίησης. Δεν αντισταθήκαμε.  Υποταχθήκαμε. Υποδουλωθήκαμε από μόνοι μας αυτή τη φορά. Γιατί η μεγαλύτερη σκλαβιά είναι τούτη, της οικονομικής υποδούλωσης, με όλα τα δίχτυα της.

Οι ισχυροί και οι αδύνατοι του οικονομικού πλούτου. Του υλικού. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει με την εσωτερική πληρότητα του ανθρώπου. Ένας πλήρης και υγιής συναισθηματικά άνθρωπος δεν έχει στο μυαλό του πως θα κατακτήσει οικονομικά πέρα απ' τα δύο μέτρα γης που του αντιστοιχούν. Ζει το θαύμα της ζωής. Τα απαραίτητα, ένα σπίτι, μια δουλειά και την υγεία του. Και απολαμβάνει τα απλόχερα της ζωής, μέσα από την ελευθερία της σκέψης, μέσα από την ισονομία και τη δικαιοσύνη της πολιτείας που ζει.

Οι ψυχικές αναπηρίες όλων μας, μια μάζα ανθρώπων που πηγαινοέρχεται κατά το δοκούν των πιο διεστραμμένων εγκεφάλων της ανθρωπότητας. Αυτές οι ψυχικές αναπηρίες προσπαθούν να γιατρευτούν με το φαίνεσθε, με την επίδειξη δύναμης, με την κατάκτηση της εξουσίας και τελικά ανάβουν τον πόλεμο.  Ματαιοδοξία ο άνθρωπος. Το μη τέλειο δημιούργημα του θεού. Ούτε ο θεός μπόρεσε. Ίσως γιατί δεν υπήρξε ποτέ. Χειρολαβή του ανθρώπου να πιαστεί, μέσα στην απελπισία του θανάτου. Το μεγαλύτερο εμπόριο, γίνεται πάνω στην ελπίδα.

Οι περισσότεροι πόλεμοι απόρροια της εξουσίας, του οικονομικού πλούτου και των θρησκειών. Οι ''δυνατοί'' εκμεταλλεύονται τα πλήθη των μαζών. Τους λαούς.  Άβουλες και άμοιρες οι μάζες;

Οι Εβραίοι υπέστησαν όσα δεινά απ' τον Χίτλερ και την ναζιστοπαρέα του κι όμως μυαλό δεν έβαλαν. Κάνουν ανάλογα στους Παλαιστίνιους.

Οι Γερμανοί κουβαλάν και θα κουβαλάν το στίγμα του ναζισμού των προγόνων τους. Κι όμως, το παίζουν υπερδύναμη και εξουσία πάνω στους συν-λαούς τους.
Κι εμείς; Εμείς τίποτα δεν καταλάβαμε μετά από όλα αυτά;
Βιώσαμε  τους πολέμους, τον εμφύλιο, τις δολοπλοκίες της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής στο πετσί μας, τη δικτατορία, τον φαύλο κύκλο της μεταπολίτευσης.
Και σήμερα βιώνουμε την άνοδο του φασισμού. Όχι μόνο με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, αλλά και με καθημερινές συμπεριφορές από πολέμιους υποτίθεται του ναζισμού.
Έλληνες που βλέπουν τους αλλόθρησκους σαν κατακτητές, τους Αλβανούς σαν σκουπίδια  και τους πακιστανούς σαν σκουλήκια. Και αντί να βάλουν ενάντια στον ντόπιο φασισμό της εξουσίας, που αναγεννάει το πρόβλημα, σε συνεργασία βέβαια πάντα με την άλλη εξουσία των δυτικών δήθεν συμμάχων, υποδαυλίζουν ακόμα περισσότερο τη φωτιά του ναζισμού.
Για πια δημοκρατία μιλάμε;
Η εποχή της άγριας ζούγκλας είναι εδώ.
Ένας ιός απλώνεται επικίνδυνα αν δεν τον καταπολεμήσουμε, πριν είναι αργά.
Γιατί και ο άνθρωπος μέσα σε συνθήκες ζούγκλας γίνεται θηρίο.

Ταξιδευτής
13 Σεπτεμβρίου 2012



Δάντης και ο Βιργίλιος στην κόλαση
από τον William-Adolphe Bouguereau (1850)