Η φωτογραφία

Εκείνη τη νύχτα έβρεχε αστέρια. Ή νόμιζα εγώ ότι έβρεχε.

Ήταν από κείνες τις ζεστές μέρες του Αυγούστου. Ήμουν στο σπίτι της Μυρτώς. Καθόμασταν στο μπαλκόνι. Η πόλη είχε ανάψει τα φώτα. Υγρή, πηχτή ζέστη στην καρδιά του καλοκαιριού. Η θάλασσα χαμηλά, δεν κατάφερε να δροσίσει. Δεν φυσούσε. Πίναμε βότκα με λεμονάδα. Κάναμε μια συμφωνία. Δεν θα μιλήσουμε για τον Σεπτέμβρη που μας περίμενε. Κουβεντιάζαμε για άλλα. Για τα στάχυα του Ιούνη το καταμεσήμερο. Για την άχνα του πρωινού, στον Θεσσαλικό κάμπο. Για τα φθινοπωρινά φύλλα στα μονοπάτια του Κόζιακα. Για τα κρύσταλλα, στις σκεπές του χειμώνα στο Περτούλι. Για τα καταπράσινα ανοιξιάτικα λιβάδια.

Για κείνο το βράδυ που πίναμε στο «παραμύθι». Όλοι μαζί. Ένα βράδυ πριν τις εκλογές. Στο τέλος καταλήξαμε πάλι να τσακωθούμε.

Απέναντι τα γουργουλητά των γλάρων. Πάνω στις «χιονισμένες» στέγες του παλιού γυμνασίου. Κάτω οι καμάρες του παλιού υδραγωγείου. Η πόλη σχεδόν βουβή. Η απογευματινή θάλασσα ήταν ακόμα στο κορμί μας. Το αλάτι. Είχαμε γυρίσει αργά.

Ήμασταν και οι δυό σε μια άλλη πόλη.

Μιλούσαμε για βιβλία. Η Μυρτώ είναι μανιακή αναγνώστρια. Η μισή ζωή της είναι μες τα βιβλία. Η άλλη μισή στην ευγένεια του κόσμου.

Η Μυρτώ έλεγε ότι μόνο το μυθιστόρημα μπορεί να αποτυπώσει το όλον.

Είναι άλλο η φαντασία κι άλλο η ωμή καθημερινότητα. Είναι άλλο η φωτογραφία κι άλλο οι λεπτές αποχρώσεις του νου. Όταν δεν βρίσκεις τις λέξεις παίρνεις τη φωτογραφική μηχανή. Και συμπληρώνεις.

Εκείνη τη μέρα είχα φωτογραφήσει αρκετά. Η φωτογραφική μηχανή ήταν πάνω στο τραπέζι. Ούτε που την ακούμπησα.

Ξεφυλλίζοντας σήμερα φωτογραφίες απ’ το καλοκαίρι που πέρασε, είδα και τούτη.

Η μηχανή μας άκουγε.

Μόνη της τράβηξε αυτή τη φωτογραφία.

Ταξιδευτής
18 Σεπτεμβρίου 2012