Ανέλαβα δύσκολη αποστολή. Δεν είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος στο σκάκι. Γενικά δεν είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος. Για τον πολύ απλό λόγο, ότι για να πετύχεις πρέπει στο τέλος να χάσεις από τον μαθητή σου.
Ευτυχώς που δεν είμαι δάσκαλος.
Απλά μαθαίνω με τον μαθητευόμενο.
Βλέπεις η βασίλισσα στο σκάκι κυριαρχεί, παρ’ όλο που ο τελικός στόχος είναι ο βασιλιάς. Σε όλο το παιχνίδι αγναντεύει. Δεν κάνει τίποτα άλλο παρά σβούρες γύρω απ’ τον εαυτό του. Η βασίλισσα αεικίνητη. Ο βασιλιάς πολύποδος.
Ναι το σκάκι θέλει στρατηγική. Πόσες φορές δεν νοιώθεις την απειλή. Και πόσες φορές όταν συνειδητοποιείς πια, ότι είσαι εγκλωβισμένος από παντού δεν κάνεις μια ευχή μέσα σου π. χ να γινόταν ένας σεισμός τώρα. Με ένα καλό φυσικό ταρακούνημα όλα πέφτουν, το παιχνίδι σταματάει και η μόνη λύση, να ξεκινήσουν όλα απ’ την αρχή.
Όταν είσαι πανταχόθεν απειλούμενος και βλέπεις το ΜΑΤ να έρχεται κατά πάνω σου, δεν έχει νόημα να εκνευριστείς, να χάσεις τη ψυχραιμία σου και με μια κίνηση του χεριού να τα ρίξεις όλα κάτω. Το έκανα παλιά κάποια φορά σε μια παραλία της Κρήτης, παίζοντας με τον γιό μου. Ακόμα ντρέπομαι. Εκείνο το καλοκαίρι θα είχαμε τελειώσει πάνω από πενήντα παρτίδες. Τα πράγματα πήγαιναν καλά. Κέρδιζε, κέρδιζα. Τις τελευταίες μέρες το ΜΑΤ το έκανε συνέχεια ο γιός μου. Η διαφορά είχε πάρει διαστάσεις πανικού. Είχα εκνευριστεί, αυτός ο εγκλωβισμός μου περιόριζε όποια κίνηση. Αναποδογύρισα τη σκακιέρα.
Δεν καταλάβαινα τότε, ότι έπρεπε να καμαρώνω για τις νίκες του γιού μου. Ο μαθητής νικούσε το δάσκαλο. Η νέα γενιά νικούσε την παλιά.
Ήταν ένα δύσκολο βράδυ. Ένοιωθα τελειωμένος.
Το βράδυ δεν ακολούθησα την παρέα. Από θλίψη και ντροπή. Έμεινα όλη νύχτα στη παραλία. Δεν υπήρχε ψυχή. Μάζεψα ξύλα κι άναψα φωτιά. Πολλά ξύλα, στοίβα δυό μέτρα. Έκανα ολόκληρο πύργο,(και τους δύο πύργους, τους είχα χάσει νωρίς νωρίς σε κείνο το παιχνίδι θυμάμαι, με κάτι γαμημένες στρατηγικές που πήγα να εφαρμόσω).
Πήρα την εφημερίδα που διάβαζα την έβαλα προσάναμμα, πάντα οι εφημερίδες έπαιζαν διάφορους άλλους ρόλους, εκτός απ’ αυτό που προορίζονται, η φωτιά άναψε εύκολα. Θεόρατες φλόγες, γλώσσες που κορόιδευαν τ’ αστέρια, καπνός που χάνονταν στη νύχτα. Δίπλα η θάλασσα, σήκωσε κύμα, άρχισε να γλύφει τη φωτιά, στο τέλος την έσβησε.
Από τότε πάω δυό τρεις φορές το χρόνο, συνήθως χειμώνα κι ανάβω φωτιά σε κάποια ερημική παραλία.
Να δείτε πως φωτίζουν τα σκοτάδια.
Μόνο που κρατάω κάποια απόσταση από τη θάλασσα.
Μη σηκώσει απότομα κύμα.
Ταξιδευτής
22 Σεπτεμβρίου 2012
Ευτυχώς που δεν είμαι δάσκαλος.
Απλά μαθαίνω με τον μαθητευόμενο.
Βλέπεις η βασίλισσα στο σκάκι κυριαρχεί, παρ’ όλο που ο τελικός στόχος είναι ο βασιλιάς. Σε όλο το παιχνίδι αγναντεύει. Δεν κάνει τίποτα άλλο παρά σβούρες γύρω απ’ τον εαυτό του. Η βασίλισσα αεικίνητη. Ο βασιλιάς πολύποδος.
Ναι το σκάκι θέλει στρατηγική. Πόσες φορές δεν νοιώθεις την απειλή. Και πόσες φορές όταν συνειδητοποιείς πια, ότι είσαι εγκλωβισμένος από παντού δεν κάνεις μια ευχή μέσα σου π. χ να γινόταν ένας σεισμός τώρα. Με ένα καλό φυσικό ταρακούνημα όλα πέφτουν, το παιχνίδι σταματάει και η μόνη λύση, να ξεκινήσουν όλα απ’ την αρχή.
Όταν είσαι πανταχόθεν απειλούμενος και βλέπεις το ΜΑΤ να έρχεται κατά πάνω σου, δεν έχει νόημα να εκνευριστείς, να χάσεις τη ψυχραιμία σου και με μια κίνηση του χεριού να τα ρίξεις όλα κάτω. Το έκανα παλιά κάποια φορά σε μια παραλία της Κρήτης, παίζοντας με τον γιό μου. Ακόμα ντρέπομαι. Εκείνο το καλοκαίρι θα είχαμε τελειώσει πάνω από πενήντα παρτίδες. Τα πράγματα πήγαιναν καλά. Κέρδιζε, κέρδιζα. Τις τελευταίες μέρες το ΜΑΤ το έκανε συνέχεια ο γιός μου. Η διαφορά είχε πάρει διαστάσεις πανικού. Είχα εκνευριστεί, αυτός ο εγκλωβισμός μου περιόριζε όποια κίνηση. Αναποδογύρισα τη σκακιέρα.
Δεν καταλάβαινα τότε, ότι έπρεπε να καμαρώνω για τις νίκες του γιού μου. Ο μαθητής νικούσε το δάσκαλο. Η νέα γενιά νικούσε την παλιά.
Ήταν ένα δύσκολο βράδυ. Ένοιωθα τελειωμένος.
Το βράδυ δεν ακολούθησα την παρέα. Από θλίψη και ντροπή. Έμεινα όλη νύχτα στη παραλία. Δεν υπήρχε ψυχή. Μάζεψα ξύλα κι άναψα φωτιά. Πολλά ξύλα, στοίβα δυό μέτρα. Έκανα ολόκληρο πύργο,(και τους δύο πύργους, τους είχα χάσει νωρίς νωρίς σε κείνο το παιχνίδι θυμάμαι, με κάτι γαμημένες στρατηγικές που πήγα να εφαρμόσω).
Πήρα την εφημερίδα που διάβαζα την έβαλα προσάναμμα, πάντα οι εφημερίδες έπαιζαν διάφορους άλλους ρόλους, εκτός απ’ αυτό που προορίζονται, η φωτιά άναψε εύκολα. Θεόρατες φλόγες, γλώσσες που κορόιδευαν τ’ αστέρια, καπνός που χάνονταν στη νύχτα. Δίπλα η θάλασσα, σήκωσε κύμα, άρχισε να γλύφει τη φωτιά, στο τέλος την έσβησε.
Από τότε πάω δυό τρεις φορές το χρόνο, συνήθως χειμώνα κι ανάβω φωτιά σε κάποια ερημική παραλία.
Να δείτε πως φωτίζουν τα σκοτάδια.
Μόνο που κρατάω κάποια απόσταση από τη θάλασσα.
Μη σηκώσει απότομα κύμα.
Ταξιδευτής
22 Σεπτεμβρίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου