Αθανασία

Γλυκό, φθινοπωρινό απόγευμα, ξερά πλατανόφυλλα τρίζαν στο χωματόδρομο, τα νερά έτρεχαν στο πλαϊνό τσιμεντένιο αυλάκι, περπατούσαμε με την Αθανασία στην άκρη του χωριού. Η μαύρη γάτα μας ακολουθούσε, δυό σύννεφα έπαιζαν κρυφτό με το ηλιοβασίλεμα.

Περπατούσαμε και συζητούσαμε τα καθημερινά, η Αθανασία έλεγε για τη μαρμελάδα σύκο που έκανε σήμερα κι εγώ για τα κρεμύδια που δεν έβγαλα στο χωράφι και φύτρωσαν πάλι, ποιά είναι η πιο όμορφη γάτα του χωριού, πόσο θα ακριβύνει το ρεύμα με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, αν είμαστε ευχαριστημένοι ένα χρόνο τώρα με τη ζωή του χωριού. Είχαμε το χωράφι, τις κότες, την κατσίκα, ένα σκύλο και μια άσπρη γάτα. Είχαμε τις ταινίες μας, τα βιβλία μας, τη μουσική και το σπίτι μας, που αγοράσαμε σε τιμή ευκαιρίας, όταν γυρίσαμε πέρυσι απ' τη Γερμανία. Ένα όμορφο χωριό, στα οχτακόσια μέτρα, στην άκρη του Ολύμπου. Γνωρίσαμε τους λίγους κατοίκους, γιορτάζαμε με παρέες τις νύχτες του χειμώνα που πέρασε. 

Η Αθανασία καλλιεργούσε τα αρωματικά φυτά κι εγώ τις πατάτες. Τις νύχτες του καλοκαιριού μετρούσαμε παρέα τ' αστέρια ή μαθαίναμε στη γάτα να μιλάει. Αυτή μου μιλούσε για τον Νόα Χαράρι  κι εγώ για τις γάτες του Χαρούκι Μουρακάμι που μιλάνε. Συνήθως συμφωνούμε με την Αθανασία, διαφωνούμε βέβαια για τη ζάχαρη στον καφέ. Αυτή σκέτο, εγώ μισή κουταλιά. Η ζάχαρη σκοτώνει κάθε φορά, βαρέθηκα να είμαι σκοτωμένος. Είναι κάθε πρωί που μαλώνουμε για τη ζάχαρη, το μεσημέρι για το αλάτι και το βράδυ για τις φρυγανιές. Αυτή μία, εγώ δύο. 

Απόψε που περπατάμε αγκαλιά έχουμε όλο τον κόσμο δικό μας, αν όχι όλο, μέχρι όσο βλέπουμε ορίζοντα. 

Ένα ερειπωμένο πέτρινο σπίτι μπροστά μας, σταμάτησε τον περίπατο. Ένα δίπατο σπίτι μιας άλλης εποχής τυλιγμένο με τις αναμνήσεις του κισού που το αγκάλιαζε. Μείναμε να το κοιτάμε, ξεθωριασμένα παράθυρα, σκουριασμένες πόρτες, γκρεμισμένη σκεπή, χορταριασμένη η αυλή. Η ακατανίκητη επιθυμία της Αθανασίας να το επισκεφθούμε με έβρισκε αντίθετο, θα μας πούνε κλέφτες, στο τέλος με τούμπαρε, έχουν χίλιους τρόπους οι γυναίκες να πείσουν τον άντρα. Μπήκαμε στην αυλή, πηδώντας απ' την ξεχαρβαλωμένη φράχτη, βάτα και χορτάρια, μπροστά εσύ έλεγε, ν' ανοίγεις το δρόμο. Η ξύλινη σαρακοφαγωμένη πόρτα άνοιξε εύκολα, σύννεφοα από αράχνες μας τύλιξαν. Η Αθανασία, που άμα δει αράχνη στο μπάνιο ουρλιάζει, πέρασε μπροστά. Ποντίκια, σαύρες μες τα πόδια μας, ατάραχη η Αθανασία. Με τις διαφωνίες μας άρχισε να νυχτώνει. Ανάψαμε τους φακούς απ' τα κινητά. Μύριζε μούχλα κι αγιόκλημα που μπήκε από κάποια μεγάλη χαραμάδα. Μια παλιά καρυδένια ντουλάπα, ένας τσιμεντένιος νεροχύτης, μια καλημέρα καθρέφτης στον τοίχο, την ξεσκόνισα με τα χέρια μου, είχε δυό αρχικά Κ Β, ζωγραφισμένα μέσα σε μια ασημένια καρδιά, μια εσωτερική ξύλινη σκάλα πήγαινε στο επάνω πάτωμα. Ατάραχη η γυναίκα μου, φοβισμένος εγώ. Την είδα να ανεβαίνει το πρώτο σκαλοπάτι, στάσου που πας; Προχώρησε γρήγορα, η σκάλα άντεξε, της φώτιζα με το φακό, ανήμπορος να τη σταματήσω, έμεινα με την απορία μου. Η σκάλα έτριζε η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά. Το πράσινο φόρεμα της Αθανασίας έγινε άσπρο απ' τις αράχνες, το πρόσωπό της κόκκινο σαν μήλο Πηλίου. 

Άνοιξε μια πόρτα, ξεχύθηκαν ένα κοπάδι πυγολαμπίδες και έκαναν βόλτες μες τα σκοτάδια. 

Ουάου, ένα τρομαγμένο, αέρινο, τρυφερό, ανακουφιστικό, ουάου απλώθηκε σ' όλο το σπίτι.  Η Αθανασία με φώναζε, έλα γρήγορα. Έκλαιγε, με λυγμούς ανακούφισης. Ανέβηκα, Σ' ακολουθώ. 

Δυο σκελετοί,ανθρώπινοι σκελετοί, πάνω σ' ένα κρεβάτι. Τους φωτίζαμε και οι δυό, ο φόβος έφυγε. Συζητούσαμε ώρα, τι συνέβηκε εδώ, πόσα χρόνια πριν, η Αθανασία έλεγε πέθαναν μαζί από αγάπη, εγώ της έλεγα πως δεν πεθαίνει κανείς από αγάπη, αυτή έλεγε πεθαίνει. Σαράντα χρόνια με τη γυναίκα μου, ποτέ δεν την είδα έτσι, σκέπασε τους σκελετούς με τη ζακέτα που είχε στον ώμο της και είπε πάμε. 

Πάμε στην αστυνομία, να το αναφέρουμε, της είπα. Οχι, είπε. 

Άλλη διαφωνία και τούτη.

- Αν πάμε θα γίνει είδηση, η αγάπη θα εξατμισθεί.

 - Τι είναι αυτά, που λες, εξατμίζεται η αγάπη; 

Και πως θα ζήσουμε, κρατώντας ένα τέτοιο γεγονός κρυφό;

-Η αγάπη είναι αθάνατη όταν κρύβεται καλά στην καρδιά. Πάμε σπίτι, θα σου εξηγήσω, είπε.