Υγρή, μουντή φθινοπωρινή μέρα, ο Κόζιακας φόρεσε τα άσπρα της ομίχλης, στάζουν σταγόνες βροχής τα φύλλα των δέντρων, πρόωρα γεννομένα κυδώνια έπεσαν καταγής.
Θολός ο Σηκουάνας στο Παρίσι, στις Βρυξέλες ψιλόβροχο που περονιάζει το κόκαλο, οι πανύψηλοι Ολλανδοί κόβουν βόλτες με τα ποδήλατα στη γη του Άμστελ.
Το φόντο της σκέψης μου οι λεύκες με τα κίτρινα φύλλα, ο πόνος εναλλάσεται με την ευτυχία στο μουσκεμένο χώμα.
"Ο πόνος και η ευτυχία είναι καταστάσεις του Εγώ. Ξεχάστε το Εγώ." έλεγε ο Λάο Τσε τον έκτο αιώνα π. Χ. Στον αιώνα μας κυριαρχεί το εγώ, οι γάτες και η μοναξιά. Το εγώ μεταμορφώνεται σε φίδι, οι γάτες κυνηγούν τα φίδια και η μοναξιά παίρνει θέση στην πολυθρόνα της οθόνης.
Το εγώ παίρνει καδρόνια και κοντάρια και χτυπά το εμείς, χαιρετά φασιστικά μες τα σχολεία, η εξουσία θεατής απολαμβάνει το δικό της εγώ. Το συλλογικό πάλι λείπει στο... συμπαντικό τοπίο. Τα ΜΑΤ χτυπάνε όσους διαμαρτύρονται ενάντια στο εγώ, προσοχή μην αγγίξετε τους ψηφοφόρους μας...
Το εγώ ουρλιάζει, μόνο εγώ υπάρχω, θάνατος στους αλλόθρησκους, στους μετανάστες, στους αριστερούς, στους αναρχικούς, στους ομοφυλόφιλους, στους κομμουνιστές, μόνο εγώ υπάρχω. Το εγώ διδάσκεται πια σαν καραμέλα στις φωλιές του καπιταλισμού, όταν μεγαλώσει θα γίνει τεράστιο, θα γεννήσει αυγά, θα είναι το δεξί χέρι της εξουσίας. Θα μπαίνει στα υπουργεία, θα αλωνίζει στα παράθυρα, ζήτω ο φιλελεύθερος καπιταλισμός, όλα τα καταπίνει, το εγώ θριαμβεύει κάτω απ' τις φτερούγες του, γίνεται "άριστο" εργαλείο να σκοτώνει το "μη κανονικό συλλογικό". Η "κανονικότητα" θρέφεται με το εγώ, εγώ και κανένας άλλος, αν με ενοχλήσετε σκοτώνω κιόλας, μαφία σκέτη το εγώ, του ναζισμού παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου