Τα σύννεφα σκέπασαν τον Κόζιακα, και τις ψυχές μας. Μοναδικός ο κάθε άνθρωπος, ένας ολόκληρος κόσμος γύρω από κάθε ζωντανό ον, χάνεται κάθε φορά μαζί του. Χάθηκες κι εσύ. Άφησες πίσω σου χνάρια ανεξίτηλα, στους δρόμους που άνοιγες. Γνώση, κατανόηση αλληλελεγγύη, δικαιοσύνη, φύτρωναν αμάραντα λουλούδια σε κάθε σου βήμα. Με τους αδύναμους και τους κυνηγημένους, τους διψασμένους για ζωή, τους απελπισμένους ονειροπόλους κράταγες στο ζεστό σου χέρι.
Κάποτε θα γεννηθεί ένας καινούριος κόσμος, τότε θα ρθείς ξανά, οι σπόροι πάντα φυτρώνουν. Εκτός απ' τους σάπιους, τους ευφησυχασμένους.
Αγάπησες τα βουνά, τα ποτάμια, τη θάλασσα, τον αέρα, τη βροχή, τον ήλιο, τα ζώα και τα πουλιά, τη φύση ολάκερη. Ήσουν η ζωή για τη ζωή, το φως στο σκοτάδι.
Και τι ήσουν, ένας Άνθρωπος μόνο, απέναντι σε πάνοπλες στρατιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου