Μετράω τα χρόνια μου πάνω στα χρόνια των δέντρων. Ω πόσο νέα αυτά, πως ξέφυγαν τα δικά μου. Πενθώ τις στιγμές που δεν έζησα, τους αγώνες που δεν εδωσα, τον φόβο που με κράτησε. Ερήμωσα μέσα στη μοναξιά του κόσμου, χάθηκα στις αυταπάτες της ζωής μου. Ούτε το δικό σου χαμόγελο δεν φόρεσα φυλαχτό, στις άγρυπνες νύχτες μου. Και τώρα πιάνομαι στη σκάλα του νόστου μακρινής πατρίδας. Κίτρινα φύλλα το σώμα μου, νεκρή φύση ο χειμώνας μου, περιμένω εσαεί την Άνοιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου