Ανεμελιά

Ω ανέμελε Αύγουστε μου θυμίζεις τα παιδικά μου χρόνια, πιότερο από τους άλλους μήνες. Είσαι ένα τσαμπί σταφύλια και μια φέτα καρπούζι. Οι φασολιές και τα καλαμπόκια που παίζαμε κρυφτό. Τα άσπρα βότσαλα του Ασπροπόταμου,
Είσαι η ανεμελιά που χάθηκε στα δύσκολα μεσήλικα καλοκαίρια. Στις αναπάντητες διαδρομές των παιδικών μας ονείρων. Τότε που μας έσπρωξες στις στενωπούς των πόλεων, στις φυλακές των διαμερισμάτων, στις ουρές ανείπωτων υποχρεώσεων. Τότε που από το μικρό χωριό θα κατακτούσαμε τον μέγα κόσμο.
Μετά από τόσα ανυπάκουα καλοκαίρια, πάλι με καλείς στις παιδικές μου ρίζες.
Αύγουστε μεσιάζεις τη ζωή, προκαλείς κάθε φορά.
Είσαι μια κούνια παιδική, με πας από δω κι από κει. Και με φέρνεις πάλι στη κρυστάλλινη πηγή δίπλα στον αιώνιο πλάτανο.
Τις νύχτες πέφτουν βροχή τ΄ αστέρια, μισοτελειωμένες ευχές σβήνουν στον ουρανό.
Αύγουστε σου χαρίζω τα καλοκαίρια μου, χάρισε την ανεμελιά μου. Ένα έλατο, μια αστραπή, μια μέρα η ζωή μου. Μια στιγμή, ένα φιλί!

Κωστής Ταξιδεύων
10 Αυγούστου 2015