Ποιός πείθει ποιον πια;
Προς τι οι φωνές και οι κραυγές των ασήμαντων;
Τόσα πεταμένα χαρτιά, τόσες ιλουστρασιόν κάρτες, οικολογική καταστροφή και τούτη.
Τόσες δικές τους οθόνες και άλλες τόσες εφημερίδες, περίμεναν τις εκλογές να επιπλεύσουν, με πρόσωπα αισιόδοξων πολιτικάντηδων, διασκεδάζοντας τον πόνο της κοινωνίας.
Που ήταν όλοι οι νεόκοποι της πολιτικής που μας πρέπει, όταν έπρεπε;
Μήπως κάποιοι το μετάνιωσαν για το κατά συρροή έγκλημα που διέπραξαν και τώρα ζητούν συγχώρεση αμαρτιών, ταγμένοι να μας σώσουν από το κακό που έκαναν στο μέλλον των παιδιών μας;
Τώρα που τα ψέματα έγιναν κανόνας και οι αλήθειες εξαίρεση, τώρα πια που ακόμα και οι πιο αφελείς ξέρουν, τώρα που είναι η ώρα να ξεκαθαρίζουν οι στάσεις των πλουσίων και των φτωχών, όσο και να καταλαβαίνουμε τους καταθέτες της βόλεψης, δεν υπάρχει κανένα δίλημμα για κανέναν.
Θα μετρηθούμε. Να δούμε ποιοι είμαστε οι πολλoί.
Είμαστε οι ανασφαλείς και ανασφάλιστοι, οι άνεργοι και οι εκπαιδευμένοι στην επιβίωση, είμαστε η εργασία της παραγωγής. Δεν είμαστε εμείς το εμπόριο της ελπίδας, το δικό μας όνειρο δεν είναι χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Το ξέρουμε πως ο σκληρός καπιταλισμός που πρεσβεύετε, έδωσε τη δυνατότητα στους λίγους καπάτσους να δυναστεύουν τις ζωές των πολλών. Εσείς νομίζετε ότι μπορείτε να φτάσετε τόσο "ψηλά" και τους ακολουθείτε κατά βήμα;
Ποιος είναι ευτυχής για τον κόσμο που ζούμε;
Ποιος στηρίζει τα όπλα, τα ναρκωτικά, το εμπόριο σάρκας, την αδικία των λίγων σε βάρος των λαών;
Ποιος παλεύει για την δικαιοσύνη, την ειρήνη, την εργασία, την παιδεία των πολλών; Και ποιος για τα συμφέροντα των λίγων; Ποιος παλεύει για τον πολιτισμό και ποιος για τα "αρώματα'';
Ποιος είναι ο συλλέκτης ύλης και ποιος ο συλλέκτης πεταλούδων; Ναι για πεταλούδες θα γράφω, μας κούρασαν τα τόσα δις που παπαγαλίζετε νυχθημερόν για χρόνια ολόκληρα, στήνοντας το παιχνίδι, όντας ανίκανοι να μοιράσετε στα ίσια δέκα καραμέλες σε δέκα μικρά παιδιά.
Τώρα θα μετρηθούμε. Τώρα που όλα τα προσωπεία έπεσαν, τώρα που τα ψέματα κουράστηκαν και έπιασαν στον κάδο των σκουπιδιών. Τώρα που ο ένας συνομιλεί με τον Θεό και ο άλλος με τους μισθούς της Μολδαβίας, τώρα που οι δούλοι των αφεντικών από βαλτωμένες λίμνες έγιναν βρώμικα ποτάμια, τώρα θα δούμε.
Τώρα θα δούμε, αν οι νέοι στη σκέψη, επαναστατούν ειρηνικά για να πάρουν στα χέρια τους την αλήθεια του κόσμου.
Τώρα θα δούμε για ποιόν χτυπάει η καμπάνα.
Τώρα που η ανάγκη πιέζει δυνατά, οι θεωρίες περισσεύουν.
Είναι τώρα ο καιρός να κορυφωθεί η αξιοπρέπεια του Ανθρώπινου Όλου. Γιατί πιότερο από την ύλη, το σημαντικό είναι το άυλο, ο έρωτας και όχι ο πόλεμος.
Το συλλογικό και όχι το ατομικό.
Ταξιδευτής
Σάββατο 17 Μαίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου