Όταν έρχομαι το πρωί, κάτι βρίσκω από Σένα. Της νύχτας σταλακτίτες. Του έρωτα και της επ- ανάστασης μέσα μας.
Σήμερα βρήκα ολόκληρο τον Αύγουστο. Τον Ελληνικό Αύγουστο, αυτόν που αγαπάμε. Παραμερίζεις αθόρυβα την ασχήμια του κόσμου, διαλέγεις τα πολύχρωμα πετραδάκια. Εσύ δεν το καταλαβαίνεις πως κτίζεται έτσι ένα σπιτάκι δίπλα στο απέραντο γαλάζιο, είτε του Ουρανού, είτε της Θάλασσας. Εσύ δεν το καταλαβαίνεις, όταν ξεδιπλώνεις την ανεμόσκαλα, αέρινη μορφή, Σ' ακολουθούν αγγέλοι. Έτσι η ψυχή φτερουγίζει, έτσι απομένουν πίσω τα ελάχιστα καθημερινά, κουρδισμένων ρολογιών που ανακυκλώνουν τον χρόνο. Κλεψύδρα ο χρόνος, κάποτε όταν τελειώσει, θα θυμάται μόνο τα χρώματα που σκόρπισε στις ζωές των ανθρώπων.
Ένα μαγιό κι ένα χαμόγελο θέλει το καλοκαίρι. Και μια μεγάλη καρδιά, ίσα με το Αιγαίο. Και μια απλοχεριά, ίσα με την Πίνδο.
Είχαν από πάντα ανάγκη οι άνθρωποι τους Θεούς. Και τους έπλαθαν Μέσα τους. Ο Δίας στον Όλυμπο και ο Ποσειδώνας στη θάλασσα. Την Αθηνά της σοφίας και των τεχνών και την Αφροδίτη της ομορφιάς και του έρωτα. Αγγελιοφόρος ο Ερμής προστάτης των ταξιδιωτών, εκείνων των σκέψεων που συνθλίβουν τον θάνατο, χαρίζοντας στη ζωή τον Διόνυσο, του κρασιού και των απολαύσεων.
Τόσοι και τόσοι έδωσαν τροφή στον Αισχύλο, τόσοι και τόσοι είπαν ότι η ζωή είναι μια τραγωδία. Θα ήταν, αν δεν ήταν ο έρωτας αντίδοτο του θανάτου.
Δυό άδειες καρέκλες κι ένα αδειανό τραπέζι. Ανοιχτή πρόσκληση ελευθερίας, μπροστά στην αιωνιότητα. Βάλτε πάνω στο τραπέζι ότι θέλετε. Αύγουστος είναι.
Δυό κοχύλια απ’ το Αιγαίο, μια άσπρη πετρούλα απ’ τον Ασπροπόταμο, θυμάρι απ’ την Κεφαλονιά, μια πεταλούδα απ’ τη Ρόδο, τη νύχτα με τ ’αστέρια της Ικαρίας, τους εγκρεμνούς από τη Λευκάδα, δυό ποτήρια κρασί από τη Νάξο. Τέλος πάντων βάλτε ότι θέλετε, μακριά από τα ερπετά που κυκλώνουν ασφυκτικά τις ζωές μας. Σαν να μην έρθει ποτέ ο Σεπτέμβρης, σαν να μην υπάρχει η κόλαση, σαν να μην υπάρχει καν ο θάνατος.
Αύγουστος είναι. Ερωτικό απόδειπνο και νύχτες του φεγγαριού. Δυό άδειες καρέκλες μας περιμένουν να παίξουν παιχνίδια με την άμμο και το μυαλό μας. Η θάλασσα είναι πιότερο Άγιος Έρωτας, από κάθε τεχνητή αγιοσύνη.
Πόσα μάτια δεν ταξίδεψε, στην ομορφιά του απέραντου γαλάζιου;
Πως αλλιώς, θα έβλεπαν τον έρωτα;
Ένα μαγιό κι ένα χαμόγελο θέλει το καλοκαίρι. Και μια μεγάλη καρδιά, ίσα με το Αιγαίο. Και μια απλοχεριά, ίσα με την Πίνδο.
Είχαν από πάντα ανάγκη οι άνθρωποι τους Θεούς. Και τους έπλαθαν Μέσα τους. Ο Δίας στον Όλυμπο και ο Ποσειδώνας στη θάλασσα. Την Αθηνά της σοφίας και των τεχνών και την Αφροδίτη της ομορφιάς και του έρωτα. Αγγελιοφόρος ο Ερμής προστάτης των ταξιδιωτών, εκείνων των σκέψεων που συνθλίβουν τον θάνατο, χαρίζοντας στη ζωή τον Διόνυσο, του κρασιού και των απολαύσεων.
Τόσοι και τόσοι έδωσαν τροφή στον Αισχύλο, τόσοι και τόσοι είπαν ότι η ζωή είναι μια τραγωδία. Θα ήταν, αν δεν ήταν ο έρωτας αντίδοτο του θανάτου.
Δυό άδειες καρέκλες κι ένα αδειανό τραπέζι. Ανοιχτή πρόσκληση ελευθερίας, μπροστά στην αιωνιότητα. Βάλτε πάνω στο τραπέζι ότι θέλετε. Αύγουστος είναι.
Δυό κοχύλια απ’ το Αιγαίο, μια άσπρη πετρούλα απ’ τον Ασπροπόταμο, θυμάρι απ’ την Κεφαλονιά, μια πεταλούδα απ’ τη Ρόδο, τη νύχτα με τ ’αστέρια της Ικαρίας, τους εγκρεμνούς από τη Λευκάδα, δυό ποτήρια κρασί από τη Νάξο. Τέλος πάντων βάλτε ότι θέλετε, μακριά από τα ερπετά που κυκλώνουν ασφυκτικά τις ζωές μας. Σαν να μην έρθει ποτέ ο Σεπτέμβρης, σαν να μην υπάρχει η κόλαση, σαν να μην υπάρχει καν ο θάνατος.
Αύγουστος είναι. Ερωτικό απόδειπνο και νύχτες του φεγγαριού. Δυό άδειες καρέκλες μας περιμένουν να παίξουν παιχνίδια με την άμμο και το μυαλό μας. Η θάλασσα είναι πιότερο Άγιος Έρωτας, από κάθε τεχνητή αγιοσύνη.
Πόσα μάτια δεν ταξίδεψε, στην ομορφιά του απέραντου γαλάζιου;
Πως αλλιώς, θα έβλεπαν τον έρωτα;
Ταξιδευτής
1 Αυγούστου 2012
1 Αυγούστου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου