Με αποπήρε τ’ όνειρο. Σαν μπαλόνι το σώμα μου πηγαινοερχόταν πάνω στα κύματα. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, εγώ βυθισμένος στα ηδονικά της σημεία, επέπλεα στην ερωτική της αλμύρα.
Αύγουστος μήνας. Τα μελτέμια.
Όταν μετά από ώρες, βρέθηκα ολομόναχος στην άκρη ενός μελαψού βράχου, κατάλαβα την απόσταση απ’ την απέναντι στεριά. Δηλαδή δεν διέκρινα τίποτα. Μόνο το μπλε της θάλασσας. Και του ουρανού.
Πως βρέθηκα εδώ;
Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά, στη δύση. Όταν αφέθηκα, ήταν την ώρα που χάραζε. Όνειρο στο κύμα.
Μια ολόκληρη μέρα;
Τρία σκούρα σημεία πάνω στο σώμα της, αυτά ήταν που με μαγνήτισαν στο πέλαγος, δεν εξηγείται αλλιώς. Το τρίγωνο των Βερμούδων. Όλα τα παράδοξα που άκουγα από μικρός.
Μια μέρα, ένας αιώνας, διάβαζα κάποτε.
Τώρα δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να σκαρφαλώσω τον βράχο. Πιο λείος και απ’ το κορμί της. Πάταγα στα γονατοειδή σημεία του και δάγκωνα τα ρωγοειδή μέρη του. Ανέβαινα ως τη μέση και πάλι γλιστρούσα. Ελαφρά κύματα συνόδευαν κάθε προσπάθεια. Ούτε να σκεφτώ να γυρίσω πίσω. Νύχτωνε.
Ο γέρος και η θάλασσα. Ακόμα άντεχα.
Είχα πάνω από δυό ώρες που πάλευα να σκαρφαλώσω. Είναι εκείνες οι ώρες που θα ήθελες να είσαι πουλί. Αυτή η εξάρτηση με το πουλί, άνευ νοήματος. Είχε δίκιο ο Μοράβια όταν έγραφε, να πάψουν αυτές οι σκέψεις και να σκεφτούμε δημιουργικά. Κάπως αλλιώς το έγραφε, αλλά και οι παραφράσεις βολεύουν.
Η θάλασσα ήταν ελαφρώς γαλήνια. Μικροκύματα.
Έψαξα τον βράχο περιμετρικά, ίδια κι απαράλλακτα παντού. Γύρω στα τέσσερα μέτρα πάνω απ’ τη θάλασσα. Φαροειδής κατά κάποιο τρόπο, στη κορυφή υπήρχε ένα μικρό άνοιγμα, ίσα ίσα να χωράει όρθιος άνθρωπος. Χωρίς να μουδιάζει.
Εκείνη τη στιγμή της απογοήτευσης ήρθε το μεγάλο ωοειδές κύμα, σαν να με πήρε απ’ το χέρι μ’ ανέβασε στην κορυφή. Ζαλίστηκα στην αρχή, αλλά κατάφερα να ισορροπήσω. Πάτησα καλά και άνοιξα τα χέρια. Σαν ευχαριστώ, σαν νίκη.
Πέρα λαμπύριζε η θάλασσα. Πάνω ο νυχτωμένος ουρανός γεμάτος αστέρια. Ξεχώριζε ένα. Η Ελπίδα.
Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Για αποστάσεις μακρινές.
Ταξιδευτής
7 Αυγούστου 2012
Αύγουστος μήνας. Τα μελτέμια.
Όταν μετά από ώρες, βρέθηκα ολομόναχος στην άκρη ενός μελαψού βράχου, κατάλαβα την απόσταση απ’ την απέναντι στεριά. Δηλαδή δεν διέκρινα τίποτα. Μόνο το μπλε της θάλασσας. Και του ουρανού.
Πως βρέθηκα εδώ;
Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά, στη δύση. Όταν αφέθηκα, ήταν την ώρα που χάραζε. Όνειρο στο κύμα.
Μια ολόκληρη μέρα;
Τρία σκούρα σημεία πάνω στο σώμα της, αυτά ήταν που με μαγνήτισαν στο πέλαγος, δεν εξηγείται αλλιώς. Το τρίγωνο των Βερμούδων. Όλα τα παράδοξα που άκουγα από μικρός.
Μια μέρα, ένας αιώνας, διάβαζα κάποτε.
Τώρα δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να σκαρφαλώσω τον βράχο. Πιο λείος και απ’ το κορμί της. Πάταγα στα γονατοειδή σημεία του και δάγκωνα τα ρωγοειδή μέρη του. Ανέβαινα ως τη μέση και πάλι γλιστρούσα. Ελαφρά κύματα συνόδευαν κάθε προσπάθεια. Ούτε να σκεφτώ να γυρίσω πίσω. Νύχτωνε.
Ο γέρος και η θάλασσα. Ακόμα άντεχα.
Είχα πάνω από δυό ώρες που πάλευα να σκαρφαλώσω. Είναι εκείνες οι ώρες που θα ήθελες να είσαι πουλί. Αυτή η εξάρτηση με το πουλί, άνευ νοήματος. Είχε δίκιο ο Μοράβια όταν έγραφε, να πάψουν αυτές οι σκέψεις και να σκεφτούμε δημιουργικά. Κάπως αλλιώς το έγραφε, αλλά και οι παραφράσεις βολεύουν.
Η θάλασσα ήταν ελαφρώς γαλήνια. Μικροκύματα.
Έψαξα τον βράχο περιμετρικά, ίδια κι απαράλλακτα παντού. Γύρω στα τέσσερα μέτρα πάνω απ’ τη θάλασσα. Φαροειδής κατά κάποιο τρόπο, στη κορυφή υπήρχε ένα μικρό άνοιγμα, ίσα ίσα να χωράει όρθιος άνθρωπος. Χωρίς να μουδιάζει.
Εκείνη τη στιγμή της απογοήτευσης ήρθε το μεγάλο ωοειδές κύμα, σαν να με πήρε απ’ το χέρι μ’ ανέβασε στην κορυφή. Ζαλίστηκα στην αρχή, αλλά κατάφερα να ισορροπήσω. Πάτησα καλά και άνοιξα τα χέρια. Σαν ευχαριστώ, σαν νίκη.
Πέρα λαμπύριζε η θάλασσα. Πάνω ο νυχτωμένος ουρανός γεμάτος αστέρια. Ξεχώριζε ένα. Η Ελπίδα.
Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Για αποστάσεις μακρινές.
Ταξιδευτής
7 Αυγούστου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου