Δεν ξέρετε τι είναι να μην έχεις να πεις τίποτα καινούριο
και να αργοσέρνεσαι στα παλιά.
Απόψε δεν θέλω να αντιγράψω κανέναν ποιητή, κανενός άλλου κείμενο.
Ποιός πληκτρολογεί τώρα το "Έργο τέχνης", το μικρότερο από τα 26 διηγήματα του ''Περιπολών περί πολλών τυρβάζω''.
Κάθε διήγημα του Σκαμπαρδώνη με άφηνε άφωνο. Στο τέλος είπα: Ο μεγαλύτερος Έλληνας διηγηματογράφος.
Μα από παλιά θαύμαζα, την λοξή πένα του συγγραφέα ''της ψίχας της μεταλαβιάς'' και του ''Oυζερί Τσιτσάνης''. Από τότε που έγραφε στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη. Την αγόραζα μόνο και μόνο να τον διαβάζω, στα μικρά κειμενάκια του. Διαμαντάκια.
Μήπως έπρεπε να μιλήσω για όλους αυτούς, που βλέπουν κάθε μη Έλληνα για βάρβαρο; Για όλα φταίνε οι μετανάστες. Αν δεν ήταν οι μετανάστες, η Ελλάδα θα ήταν παράδεισος…
Μήπως θα έπρεπε να πλάσουμε ακόμα μερικές θεωρίες συνωμοσιολογίας, περί Εβραίων, Αμερικανών και Ευρωπαίων που μας κάθονται στο σβέρκο, επειδή είμαστε όμορφοι;
Μήπως για την απίστευτη θεωρία, που εδώ και χρόνια λακωνίζειν τη λέμε, μαμ κακά και νάνι. Κι ότι αρπάξει ο κώλος μας.
Μα όλα αυτά βλάπτουν σοβαρά την υγεία.
Η φίλη μου η Πίστη με έβγαλε από τη δύσκολη θέση.
Jazz, Jazz, θα ακούσω.
Ταξιδευτής
28 Αυγούστου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου