Why?

Ο Πούτιν, σαν άλλος Χίτλερ, εισβάλει στην Ουκρανία με αληθινά όπλα και με την απειλή καθήστε καλά έχω και πυρηνικά. Πόλεμος, το  ανώτατο στάδιο βιασμού και καταστροφής του πλανήτη. Το 1986 είχαμε το Τσέρνομπιλ, ποιός ξέρει πόσες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν στα χρόνια από εκείνη την εφιαλτική έκρηξη, - δυο χρόνια μετά το 1984 του Όργουελ, το οποίο γράφτηκε βέβαια το 1948, λίγο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Βέβαια ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ, αν σήμερα καταστρέφει ωμά και κυνικά την Ουκρανία και φτωχοποιεί την Ευρώπη, διαχρονικά σκοτώνει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους, αφού πρώτα υφαρπάξει τα στοιχειώδη αγαθά επιβίωσης, τους λεηλατήσει, ώστε να λάμπουν στα πλούτη οι λίγοι επί γης, καταφέρνει τον  "νόμιμο θάνατο" των πολλών.

Δεν είναι ο πόλεμος κεραυνός εν αιθρία, είναι αποτέλεσμα της αέναης βαρβαρότητας του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο. Όποιες κι αν είναι οι προφάσεις, η αιτία είναι η χυδαιότητα του καπιταλισμού. Ο θάνατός σου η ζωή μου.

Αμύθητα ποσά, ατέλειωτη ενέργεια ξοδεύεται στα όπλα και τους στρατούς.

Όταν η γη μοιάζει με αποθήκη όπλων, ποια χώρα είναι αθώα;

Το πολεμικό σκάκι στρώθηκε για τα καλά στο τραπέζι της γης. Θεατής η ανθρωπότητα. Απών ο Άνθρωπος. 

Κάλπικες ευχές, κάλπικη ανθρωπότητα.  

Υ. Γ. Βλέποντας τον χάρτη και το κείμενο της Ισαβέλλα Μπερτράν, διαβάζοντας και τα αξιόλογα σχόλια, βλέπεις καθαρά που πάει ο κόσμος. Όλα κρέμονται από μια κλωστή.  Πόσο και πόσα ακόμη;

Γράφει η Ισαβέλλα Μπερντράν:

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ

Μερικές φορές ένας απλός χάρτης μπορεί να «πει» πολλά περισσότερα για την ουκρανική κρίση από χιλιάδες σελίδες γεωπολιτικών αναλύσεων. Αυτή η διαπίστωση δεν υπονοεί ότι οι αναλύσεις είναι περιττές (κάθε άλλο!), αποτελεί ωστόσο προτροπή να έχουμε πάντα τον χάρτη κατά νου όταν διαβάζουμε μια (όποια) ανάλυση. 

Τι διαπιστώνουμε λοιπόν στον χάρτη που παραθέτω κι όπου εμφανίζονται με μπλε οι χώρες που ανήκουν σήμερα στην Ατλαντική Συμμαχία; Βλέπουμε ότι τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας, το ΝΑΤΟ έχει καταπιεί όλες σχεδόν τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, καθώς βεβαίως και τις τρεις πρώην ΣΣΔ της Βαλτικής, δύο εκ των οποίων (Εσθονία-Λετονία) συνορεύουν άμεσα με την Ρωσία. Έτσι, οι μόνες χώρες εκτός ΝΑΤΟ που μεσολαβούν γεωγραφικά και «προφυλάσσουν» τα νοτιοδυτικά σύνορα της Ρωσίας από μια άμεση επαφή με τη νατοϊκη Ευρώπη είναι η Λευκορωσία και η Ουκρανία, καθώς και η Γεωργία στον Καύκασο.

Μα, θα μου πείτε, και τι μ’ αυτό; Δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα της κάθε χώρας να ασκεί όποια εξωτερική πολιτική γουστάρει και να εντάσσεται σε όποια στρατιωτική συμμαχία θεωρεί ότι διασφαλίζει καλύτερα την ασφάλεια της και τα εθνικά της συμφέροντα; 

Σ’ έναν ιδανικό κόσμο, η απάντηση δίχως άλλο θα ήταν «ασφαλώς ναι» (άσε που σ’ έναν ιδανικό κόσμο δεν βλέπω πού θα χωρούσαν σύνορα, εθνικά συμφέροντα και στρατιωτικές συμμαχίες, αλλά ας μην πιάσουμε αυτήν την κουβέντα). Εδώ όμως μιλάμε σε συνθήκες πραγματικού κόσμου  όπου τον πρώτο λόγο, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, τον έχουν πάντα οι «μεγάλοι παίχτες» και όπου τα πάντα καθορίζονται από τα οικονομικά μεγέθη, το πλέγμα των συμφερόντων και τη στρατιωτική ισχύ, με δυο λόγια τους συσχετισμούς δύναμης. 

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν νοήμονες άνθρωποι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όσο άτρωτοι κι αν νοιώθουν, να δρουν λες και είναι το μόνο κέντρο ισχύος του πλανήτη; Πώς γίνεται να σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να στρέψουν την Ουκρανία προς το ΝΑΤΟ ερήμην της Ρωσίας; Δεν κοίταξαν τον χάρτη; Μπορεί η αλαζονεία  να τυφλώσει σε τέτοιο βαθμό υποτίμησης του άλλου;

Και για να μην παρεξηγούμαστε: Δεν υπάρχει καλή πλευρά σ’ αυτήν την ιστορία. Ο Πούτιν είναι αυτός που γνωρίζουμε εδώ και δυο δεκαετίες και βάλε. Αυταρχικός κι αδίστακτος, είναι ικανός για όλα προκειμένου να μείνει ισοβίως στη θέση του και ν’ απλώνει το χέρι του όπου μπορεί. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχει αποδειχτεί κατ’ επανάληψη μακράν πιο έξυπνος και μεθοδικός από τους αντιπάλους του, ζυγίζοντας πάντα μέχρι στιγμής σωστά πώς, πότε και μέχρι πού τον παίρνει. Το δε εντυπωσιακό είναι το πόσο οι δυτικοί δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους και του προσφέρουν στο πιάτο τις ευκαιρίες, και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο.

Το 2008, μετά από ανάλογη πρόσκληση των ΗΠΑ να ενταχθεί η Γεωργία στο ΝΑΤΟ δόθηκε στον Πούτιν η χρυσή αφορμή να μπουκάρει στη χώρα για να «προστατέψει» τις αυτονομημένες φιλορωσικές περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, τις οποίες και αναγνώρισε αμέσως ως ανεξάρτητες κρατικές οντότητες. Ποιο το αποτέλεσμα; Αν και τύποις οι δυο αυτές περιοχές συνεχίζουν να ανήκουν στη Γεωργία, πρακτικά έχουν αποσχιστεί και εξαρτώνται πλήρως οικονομικά και στρατιωτικά από την Ρωσία.  

Μήπως βλέπετε αναλογίες με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία στην επαρχία του Ντονμπας; (Κείμενο Ισαβέλλα Μπερντράν) 

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1795544810647148&id=100005749380090

Ένα πέτρινο σπίτι

 Ένα μικρό πέτρινο σπίτι μες το λιβάδι, μες τα δέντρα, μες τον κήπο με τα λουλούδια, μες την Άνοιξη, μες το Καλοκαίρι, να σκεπάζεται με κίτρινα φύλλα το Φθινόπωρο, να ανάβει το τζάκι τον Χειμώνα. Ένα μικρό πέτρινο σπίτι, ένα με το χώμα, ένα με τον μπλε ουρανό, μες τα σύννεφα, πότε άσπρα, πότε μαύρα. Ένα πέτρινο σπίτι να στεγάζει τη χαρά της ζωής, να βλέπει τ' αστέρια της νύχτας, να ακούει τη μουσική της βροχής, το κελάϊδισμα των πουλιών, μες τον παράδεισο της γης. 

Ένα σπίτι να αγναντεύει το χάραμα με όνειρο, να νοσταλγεί το ηλιοβασίλεμα, να λούζεται στη ζωή. Ένα πέτρινο σπίτι κτισμένο με βιβλία, διψασμένο στον έρωτα της φύσης, στις ασπρόμαυρες εικόνες της αθωότητας. Ένα μικρό πέτρινο σπίτι να χωράει όλο τον κόσμο, όλα τα φυσικά όντα. Ένα μικρό πέτρινο σπίτι να χωράει ολόκληρη την καρδιά σου.

Τα υλικά είναι απλά, πέτρα,  ξύλο και φως. Τα όνειρα είναι απλά, τα έργα των ανθρώπων  δύσκολα. Η θέληση είναι ο διάλογος, η άρνηση  ο πόλεμος. Ο πόλεμος δεν θέλει κανένα μικρό πέτρινο σπίτι. Ο πόλεμος θέλει σκοτεινά κελιά να σκοτώνει.

"Αξίζει φίλε..."

 "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

 Άλκης Αλκαίος

Έρχονται από μακριά οι στίχοι, με έφηβη δύναμη, βραδυάζει πάλι στο χωράφι, στη πόλη, στα γύρω βουνά. Νυχτώνει ο μικρός μέγας κόσμος κάθε φυσικού όντος.

Κάποιος πεινάει, κάποιος κρυώνει, κάποιος σκοτώνεται. Παραμονεύει ο πόλεμος.

Η ζωή αρχίζει και τελειώνει μ" ένα κλάμα.

" Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…” γράφει ο Καζαντζάκης. 

Μια ζωή τόσο μικρή που δεν ξέρουμε που να την ξοδέψουμε. Βρήκαμε μια καλή πατέντα, φτιάξαμε τα όπλα. Μετά αρχίσαμε τον πόλεμο. Και η ζωή απέκτησε  ενδιαφέρον, "Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι". 

Ο Πούτιν  έχει σύγχρονα  όπλα, η Ουκρανία έχει πλούσια κοιτάσματα, δεν κάνουμε ένα πόλεμο να τ' αρπάξουμε. Μια πρόφαση, ένα σπίρτο και χιλιάδες νεκροί. Το θέαμα θα το παρακολουθήσουμε στις οθόνες.  Ο Πούτιν θα το βλέπει στη γιγαντοοθόνη του Κεμλίνου και θα ηδονίζεται. Ο τύπος φαίνεται πόσο έχει βαρεθεί τη ζωή του, δεν αντέχεις να τον βλέπεις πάνω από λεπτό. 

Όλοι οι ηγέτες βαριούνται, κάθε μέρα κουστούμι γραβάτα και σαχλαμαρίζουν στις κάμερες. Ω βαρεμάρα. 

Ένας πόλεμος δίνει κάποιο ενδιαφέρουν στην  κενόδοξη ζωή τους. 

Αν ήξεραν τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον έρωτα ή έστω λέξεις απλών γεμάτων ανθρώπων όπως ειρήνη, ελευθερία, αυτονομία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ίσως παρέμεινε μια ανθρώπινη στάλα μέσα τους και να μην έψαχναν  έναν πόλεμο στην ανίατη ζωή τους. 

Φυσικά δεν είναι μόνο οι ηγέτες, είναι και οι πολίτες που τους αποδέχονται σαν είδωλα που θα σώσουν τη δικιά τους άχαρη ζωή.

Μετά  τόσοι άνθρωποι στη γη δουλεύουν στη βιομηχανία όπλων, μαζί με τον Πέτρο, τον Γιόχαν,  τον Φράντς. Ξυπνάνε το πρωί  και πάνε να φτιάξουν όπλα, όπως λέει κι ο Νεγρεπόντης, ιδέα δεν έχουν για τραστ και για Μαρξ, πάνε να βγάλουν το ψωμάκι τους. 

Μην είσαι αφελής, σε ποιον κόσμο ζεις, ετοιμάσου για πόλεμο αν θες ειρήνη,  φυσικά έχουν και συνθήματα οι ήρωες. Βέβαια όσοι δεν ξέρουν να δέσουν μια γραβάτα δεν ξέρουν πόσο σοβαροί είναι αυτοί οι άνθρωποι, τόσο σοβαροί που ανάβουν φωτιές και προσπαθούν

δήθεν να τις σβήσουν.  

Ε τι νομίσατε, έτσι γίνονται οι ήρωες, στα σχολειά και στα χωράφια;

Ερωτικό

Ήταν Απρίλης μήνας όταν σε πρωτοείδα

Φορούσες  το λουλουδάτο φόρεμα, ίδιο με την Άνοιξη του πάρκου, ίδιο χρώμα τα μάτια μας,  ανέμιζαν σαν στάχυα χρυσά τα μαλλιά σου, τα ίσιαζες μ' εκείνη την κίνηση της νιότης, ίδιος ο έρωτας

Όταν άνοιξες τα χέρια σου, ίδια η θάλασσα

Όταν μου χαμογέλασες, ίδια η επανάσταση 

Όταν  περπάτησες, μέτρησα τα απαλά σου βήματα στη βεβαιότητα

Δεν ήταν παρά μια στιγμή, ήταν ένας αιώνας

Δεν ήσουν παρά μια γυναίκα που σε ήξερα πριν σε γνωρίσω

Σου έδωσα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, μου έδωσες τη ζωή.

Περιθώριο

Λυπημένο δέντρο, δεμένο στον καιρό, καρφώνει κατάματα τον ήλιο

Τα λάθη στο περιθώριο ενός τετραδίου έκθεσης

Το πεζοδρόμιο στην άκρη του δρόμου

Το σπίτι που γεννήθηκα στην άκρη του χωριού

Η ζωή στο περιθώριο του θανάτου

Ένα μοναχικό έλατο στην άκρη του δάσους

Παγωμένη παράγκα η άκρη της πόλης, καταφύγιο των αστέγων

Αποξηραμένη λύπη σε ρέμα καλοκαιριού

Μούσκλια ελπίδας πάνω σε φαγωμένες πέτρες

Αφορισμός η άλλη αλήθεια του κόσμου

Εσύ χρόνια στο περιθώριο του μυαλού μου

Με κόκκινο στυλό διορθώνονται οι σκέψεις που αντιστέκονται

Σκουριά και ναφθαλίνη οι κόμποι της ζωής μου, στο ανηλέητο περιθώριο.

Χάος

Προσπαθούσε με τη γνωστή μέθοδο του στοχασμού να βάλει μια τάξη στο χάος του. Οι σκέψεις του δεν τον οδηγούσαν πουθενά, ήταν έτοιμος να εκραγεί.

Τι θα γινόταν στον κόσμο αν καταργούσαμε όλους τους νόμους; Αν εξαφανιζόταν με ένα μαγικό τρόπο το χρήμα; Αν βρισκόταν το φάρμακο μιας αιώνιας νιότης; Ή έστω αν επικρατούσε το σύνθημα των χιπις και των "παιδιών των λουλουδιών", "κάντε έρωτα, όχι πόλεμο" ή έστω κάποια απ' τα συνθήματα του Μάη του  ' 68.

Τα σύννεφα άσπρα πούπουλα στον ουρανό, ζεστή μέρα του Φλεβάρη,  ένα παιδί κατάπιε μια καρφίτσα, η μάνα που γέννησε οχτάδυμα πέθανε μόνη της, τον Άλκη τον σκότωσαν απ' την απόλυτη άνοια που κουβαλάν οι τυφλοί οπαδοί κάθε ομάδας, κάθε δόγματος, η Ρωσία έτοιμη να εισβάλει στην Ουκρανία και ο υπουργός είπε, πως οι φτωχοί έχουν γαιδούρια και σκέφτονται να επιδοτήσουν το άχυρο.

Ο πρωθυπουργός λέει πως η Ελλάδα είναι ο παράδεισος της γης, αρκεί κανείς, να μην ασχολείται με το λεκέ στο σιδερωμένο του πουκάμισο. Κάποιοι κάνουν την τρίχα τριχιά, μας μιλάνε για εκατό νεκρούς την ημέρα, ενώ λίγες είναι οι μέρες που έχουμε πάνω από εκατό, συνήθως έχουμε 99...είπε ένας βουλευτής του.

Η μόνη αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση νοιάζεται και για τον παράδεισο των αγροτών. Μόλις άκουσε το κλάμα τους, οι αγρότες έμαθαν τον υπουργό τους, ως τώρα κανείς δεν τον ήξερε. Άμεσα αντανακλαστικά, ο Σπήλιος Λιβανός είπε είμαι εδώ, για να λύσουμε τα προβλήματα. Έτρεξε στο Μαξίμου, πήρε μερικές τσάντες με λεφτά και άρχισε να τα μοιράζει. Και τότε, ω του θαύματος, ο πρωθυπουργός τον παραίτησε. Ο Σπήλιος έριξε έναν καυγά με τον πρωθυπουργό, του είπε ότι κι αυτός τα ίδια κάνει στα ζόρια, αλλιώς στις εκλογές θα πιάσουμε πάτο, θυμάσαι τι κάναμε στην Ηλεία; 

Σπήλιος Λιβανός πάπαλα,  είπα στο Θόδωρο, έχασε τις τσάντες με τα λεφτά... 

Ο Θόδωρος, είπε μόνο πως φέτος δεν θα σπείρει.

Αυτή κι Εσύ

Φρεσκοοργωμένη γης, η Λίζα κυνηγάει τις καρακάξες, τα σύννεφα στη γη, ο βοριάς σφυρίζει. Τόσο κοντά η πόλη, τόσο μακριά ηρεμεί ο νους, καταλαγιάζει η οδύνη των ημερών. Ο Φλεβάρης θα φέρει την άνοιξη, τα δέντρα θα γεμίσουν τρυφερά πράσινα φύλλα, το γκρίζο πολύχρωμα θ' ανθίσει. Ω αναμονή της άνοιξης, ω θαύμα της φύσης, η μόνη ζωή της ζωής μας. Τα πράσινα μάτια σου, θα γίνουν πιο πράσινα, τα άσπρα σου χέρια θά πάρουν το χρώμα του ήλιου. Μέθη η ανακάλυψη, λαχτάρα τ' όνειρο. Η καρδιά φτερουγίζει, κουβαλάει στη πλάτη της το νου, η σκέψη απογυμνώνεται από ανθρώπινες ψευθαισθήσεις. Ω γη της επαγγελίας, χώμα του ονείρου, κλαράκι της λησμονιάς, πάρτε με μαζί σας στην ομορφιά της αγάπης. 

Φύτεψα σήμερα μια πασχαλιά, να με περιμένει ανθισμένη το Πάσχα, η μόνη βεβαιότητα που μ' απέμεινε. 

Αυτή κι Εσύ!