Το πρωί με υποδέχονται κουνώντας την ουρά τους, τρέχοντας γύρω μου, μες την τρελή χαρά. Το βράδυ το μεγάλο με ακολουθεί, μέχρι να χαθώ στην άσφαλτο. Πάντα στο πλάϊ. Το χτεσινό βράδυ όμως, έμπαινε μπροστά στο αυτοκίνητο, δεν μ' άφηνε να φύγω. Γαύγιζε κλαίγοντας, έπεφτε πάνω στις ρόδες, με κοίταγε κατάματα. Έφυγα.
Μετά διάβασα πως το σκυλί γαύγιζε δυνατά, παράξενα, ικετεύοντας, πετάχτηκαν όλοι έξω, ήταν λίγο πριν το σεισμό, το σπίτι έπεσε, οι άνθρωποι σώθηκαν. Η διαίσθηση του σκύλου, έλεγε το ρεπορτάζ.
Τώρα κοιμούνται δίπλα μου, ανασαίνουν τα κορμιά τους στην ανοιξιάτικη μέρα. Η μάνα και το παιδί της. Με το μικρό κούνημα ξυπνάνε, δίνω το χέρι μου στο μικρό, μου δίνει το αριστερό χέρι του, της καρδιάς.
Ήταν ένα δύσκολο βράδυ χτες, θύμιζε άλλες εποχές. Οι ειδήσεις ήταν κεραυνοί, φώναζαν, τι κοιτάτε ρε, πόσο ακόμα;
Το σώμα μου μελάνιασε, με χτυπούσαν απανωτά, μη με βαράτε, αφήστε με, τολμησες να μιλήσεις τσογλάνι, θα σου σπάσω τα κόκαλα, αφήστε με, τι με βαράτε ρε; Ήταν μια εφιαλτική νύχτα, η χώρα μου πόνεσε, αφήστε τον ρε, τον σαπίσατε στο ξύλο, γιατί, την άνοιξη ήρθε να συναντήσει στο πάρκο, τσιμέντο να γίνετε.
Το πρωί πιο νηφάλιος, ηρέμησα κάπως, όταν άκουσα τη δήλωση της κυβέρνησης, θα ρίξουν όσο ξύλο χρειάζεται μέχρι να πέσουν τα κρούσματα, λέει..
Ε, αν είναι να πέσουν βαράτε κι άλλο, είπα.
Ο σκύλος πάντως κέρδισε την εμπιστοσύνη μου. Εγώ δεν τον πρόσεξα χτες βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου