Έγραφε ανέμελα για την ομορφιά της φύσης, για τις αρετές των ανθρώπων, για μακρινά ταξίδια του νου και της καρδιάς. Δίπλα του πέθαιναν άνθρωποι, από πείνα, από αρρώστιες της βίας και της εξουσίας, από ιούς και λιμούς, οι πόλεις φλέγονταν από διαδηλώσεις και οδοφράγματα. Αυτός στον ασφαλή κόσμο του σταθερού μισθού, της απάθειας του είναι του. Ούτε μια λέξη δεν έβρισκε να πει για τον βραδύ θάνατο της χώρας του, βέβαια προσεύχονταν για το καλό όλων, για χάρη της πατρίδας και της υστεροφημίας του. Θα ήταν ένας καλός γραφιάς, ένας άκακος άνθρωπος, κοίταγε πάντα το συμφέρον του, τα γραπτά όταν έχουν ακίδες αποκλείουν τους μισούς αναγνώστες.
Η χώρα χρόνια βολόδερνε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μαζεύτηκαν πολλά με τα χρόνια.
"Επαναστάτησε" τη μέρα που του έκοψαν την σύνταξη. Ο μεγάλος σεισμός ήρθε και ισοπέδωσε ότι απέμεινε από τη λεηλασία των χρόνων. Απόλυτη χρεοκοπία. Ως τότε υπήρχαν οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι βολεμένοι και οι αβόλευτοι. Τώρα το απόλυτο χάος, ήταν η πρώτη φορά που απέκτησε νόημα το "όλοι μαζί", για χρόνια ήταν η καραμέλα της εξουσίας να ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού.
Όλα απ' την αρχή, όλα τώρα για όσους απέμειναν ζωντανοί ήταν στο μηδέν.
Ο κόσμος συμμαζεύονταν στις πλατείες, προσπαθούσε να ξαναπλάσει τον κόσμο. Άμεση Δημοκρατία, έλεγαν. Τότε ξετρύπωσε κι αυτός, δεν είχε κι άλλη επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου