Μετά το θάνατο της μαμάς της, την αγάπησα περισσότερο, ήταν οι μέρες του πόνου και για τους δυό μας. Με τη Μαυρούλα ζήσαμε μισό χρόνο μαζί, αλλά δεν έλειψε στιγμή από κοντά μου. Η Λίζα γεννήθηκε τον κρύο Δεκέμβρη και άντεξε τον παγωμένο Φλεβάρη. Όταν πρωτοφάνηκε έκανε άνω κάτω τη ζωή μου, η Μαυρούλα μαράζωνε, αθελά μου φαινόταν η αδυναμία στη νεογέννητη Λίζα. Δεν είναι παιχνίδια τα μωρά έλεγα, αλλά οι άνθρωποι έχουν αυτές τις ανισόρροπες αγάπες.
Η Λίζα μια σταλίτσα ήταν μες τα χαριτωμένα, μάθαινε τη ζωή με τα έκπληκτα καστανά της μάτια, φορές ένοιωθα πως τη μάθαινα κι εγώ απ' την αρχή. Στα νήπια τα μαθαίνεις όλα, όσα είναι να μάθεις. Η Μαυρούλα βαριόταν, έτρωγε και κοιμόταν, μη μου τους κύκλους τάραττε, δεν το έλεγε, αλλα μήπως το είπε ο Αρχιμήδης. Τον Αρχιμήδη τον σκότωσαν, υποπτεύομαι και τη Μαυρούλα. Έχω ενδείξεις, δεν έχω αποδείξεις. Το κεσεδάκι που βρήκα είχε το κώνιο; Ο Σωκράτης το ήπιε, νομοταγής γαρ, "έσπειρε κοινά δαιμόνια" λέει. Η Μαυρούλα τι έκανε;
Η Λίζα κοιμάται δίπλα μου, ακούω τον πόνο της, η μάνα της δεν ζει πια. Ακολουθούσε τη μαμά της, τώρα θα πρέπει να ζει μόνη της. " Ο άντρας ενηλικιώνεται, με το θάνατο του πατέρα, έλεγε ο Κάφκα, η Λίζα θα ενηλικιωθεί νωρίς.
Η Λίζα όταν τρώω με κοιτάει στα μάτια, και όταν δεν τρώω μου δίνει το χέρι της. Μοιραζόμαστε το ίδιο φαγητό, τον ήλιο, τη βροχή, το κρύο και τη ζέστη, το ίδιο χώμα. Έχει αδυναμία στο καπέλο μου, αύριο θα της πάρω ένα δικό της. Της βάζω ν' ακούει κλασική μουσική και ηρεμεί, της λέω παραμύθια και κουνάει την ουρά της, τρέχω και τρέχει, ξαπλώνουμε στο χώμα, όταν εγώ γίνομαι σκυλί, η Λίζα γίνεται άνθρωπος.
"Πιότερο απ' τους ανθρώπους, τα τραγούδια τους αγάπησα" έγραφε ο Ναζίμ Χικμέτ. Δεν ξέρω αν είχε σύντροφο μες τη φυλακή μια Λίζα, πως θα διατύπωνε τη φράση.
Η Λίζα από χτες φοράει ένα κόκκινο κολιέ στο λαιμό, δεν θα την αφήσω να πενθήσει για πάντα, είναι πολύ μικρή, η ζωή είναι μπροστά της. Όσο για μένα, έχω ακόμα ένα λόγο να ζω, να τη φροντίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου