Κάτω απ' τον ίσκιο της ιτιάς, δίπλα στο ποτάμι, καταπράσινες φτέρες στη ζέστη του καλοκαιριού. Πίδακες νερού ποτίζουν το διπλανό καλαμπόκι, πέφτουν τα χρυσά στάχυα στο μαχαίρι της μηχανής, απομένει το άχυρο. Ένα χωράφι σιτάρι τον Ιούνη, η μικρογραφία του κόσμου, λίγος καρπός, πολύ άχυρο. Η φύση δουλεύει ακατάπαυτα, τα πουλιά την υμνούν, ο οργασμός της είναι το δώρο της ζωής στον άνθρωπο.
Πόσο φτωχές οι ειδήσεις, φόνοι, βιασμοί, ιοί και καταποντισμοί. Το ποτάμι θα βρει το δρόμο για τη θάλασσα, μεσουρανεί ο ήλιος, ξέρει την αιώνια διαδρομή.
Ένας άνθρωπος χάθηκε στον λαβύρινθο του κόσμου, σφυρίζουν σειρήνες, τον ψάχνουν χιλιάδες, πέρασε μια ζωή, τον βρήκαν νεκρό.
Ζωγραφίζω λέξεις, τις πετάω όλες, μία ψάχνω, ξεγνοιασιά. Που πήγε; Κάποτε ήταν εδώ, κολυμπούσε στα νερά του Ασπροπόταμου, έπαιζε μπάλα στην αλάνα, ξάπλωνε τα μεσημέρια του καλοκαιριού στον έλατο από κάτω.
Που πήγε η ξεγνοιασιά, δεν τη βρίσκω τώρα, ούτε στα τραγούδια, ούτε στα βιβλία.
Που είναι τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια κρυμμένα; Παίρνω το δρόμο για το δάσος, ψάχνω τα μονοπάτια του νόστου, το λινό μου πουκάμισο ξεκουμπώνω στον έρωτα. Ούτε αυτός, δυνάστης στο στήθος μου, φτάνω στην πηγή, κρυστάλινο κρύο νερό καταμεσίς στην ερημιά μου. Πινω στα γόνατα, σαν να προσεύχομαι στη ζωή. Βγάζω το μαχαίρι μου και γράφω τη λέξη ξεγνοιασιά, πάνω στου δέντρου τον κορμό.
Γράφουμε για ότι δεν έχουμε, ότι επιθυμούμε, μικρές στιγμές εκτόνωσης μπροστά στο θαύμα της φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου