"Νομίζω πως οι πολλοί θέλουν τους δυνατούς, προτιμάνε τη σιγουριά της ομπρέλας, αρέσκονται στους κύκλους, περιμένουν τις γιορτές. Εγώ πάλι το ανάποδο. Από μικρός με τον αδύνατο, τον περιφρονημένο, μούσκεμα στη βροχή, δεν χώρεσα σε κανένα κόμμα, ούτε κύκλο, οι γιορτές είναι οι πιο θλιμένες μέρες μου. Ω πόση σοφία κρύβουν οι ξέμπαρκοι άνθρωποι, η γοητεία του λύκου, η μοναξιά της φύσης. Αγάπησα τους εργάτες, τους αγρότες, τους χωρικούς, τους ταπεινούς, τους περιθωριακούς και τους παράξενα αυθεντικούς. Η τέλεια ομοιομορφία ήταν για μένα η ασχήμια, η μοναδικότητα η ομορφιά. Δες τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση, όλα μοιάζουν, τίποτα όμως δεν είναι αντίγραφο. Με κούραζαν οι ίσιοι δρόμοι, ήθελα πάντα τα ανηφορικά μονοπάτια, αυτά που φτάνουν στη θέαση του όλου.
Ξήλωνα τα σήματα απ' τα μπλουζάκια που φορούσα, δεν διάβαζα τα βιβλία που διάβαζαν οι πολλοί, αρνιόμουν τις φωνές των γηπέδων, την ειρωνεία της τηλεόρασης. Χάθηκα μες τους δρόμους της ερημιάς, γιατί δεν ρωτούσα ποτέ. Φταίει εκείνος ο παππούς που έφτασε τα εκατό, κάθονταν σ' ένα πεζούλι κι αγνάντευε τον κάμπο, αν δεν μάθεις μόνος σου, ποτέ δεν θα μάθεις. Η μόνη συμβουλή που μου είπε, απ' το δικό του γολγοθά"
" Ανάποδος άνθρωπος είσαι ρε φίλε, πάντα ήσουν! "
Τσουγκρίσαμε τα παγωμένα τενεκεδάκια της μπύρας και περπατήσαμε εκείνο το βράδυ ως την άκρη της γης. Ένα μέτρο ακόμα και θα πέφταμε στο γκρεμό. Οι ατέλειωτες μπύρες που ήπιαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου