Why?

Ήταν μικρόσωμη, με λεπτά χαρακτηριστικά.
Το βλέμμα της σπινθύριζε την εφυία της. Φορούσε συνήθως ανοιχτόχρωμες γκρι αθλητικές φόρμες, με τα κόκκινα αθλητικά παπούτσια της. Τα μαλιά της έπεφταν ίσα κατάμαυρα ως τις πλάτες της. Τα μάζευε, τα έδενε με ένα κοτσιδάκι πασχαλίτσα και άρχιζε το τρέξιμο. Ερχόταν στο πάρκο στις πέντε το πρωί, την ώρα που πάω κι εγώ. Όταν συναντιόμασταν λέγαμε μια καλημέρα. Στους γύρους αλλάζαμε γρήγορες ματιές. Το προσωπό της ήταν ολόκληρο θλιμμένο. Έμοιαζε γύρω στα τριάντα. Ερχόταν καθε μέρα τον τελευταίο καιρό. Εκείνη την ώρα δεν τρεχουν πολλοί, οι περισσότεροι εμφανίζονται μετά τις έξι. Έτρεχε πάνω απο δέκα χιλιόμετρα, όπως κι εγώ. Περίπου μια ώρα. Καμιά φορά χαμογελούσε αμιδρά ο ένας στον άλλον. Δεν ήταν ο τύπος της γυναίκας που με ελκύει. Δεν ήξερε τίποτα ο ένας για τον άλλον, παρ' όλο που τρέχαμε μαζί απ' τις αρχές του καλοκαιριού στο ίδιο πάρκο. Στο συγκεκριμμένο σημείο της γης.
Το πρωι δεν ήρθε. Το μεσημέρι έμαθα ότι αυτοκτόνησε. Την ώρα που ο πρωθυπουργός έδινε συνέντευξη για τις προοπτικές της χώρας.
Γιατί;
Ίσως γιατί δεν είπε τίποτα για των ανθρώπων τις προοπτικές στη χώρα.
Γιατί;
Μια αφίσα στοίχιωσε μέσα μου. Τη βλέπω ακόμα στο φοιτητικο μου δωμάτιο. Ένας στρατιώτης σωριάζεται από μια σφαίρα.
Why?


9 Σεπτεμβρίου 2018