Ξένοιαστα τ' αστέρια απόψε, τους κλείνω το μάτι για ένα δάνειο ανεμελιάς. Έπεσε ένα στην αγκαλιά μου, φως μες τη νύχτα μου. Είμαι της αλληλεγγύης, είπε. Απάλυνε με μιας όλο το σκοτάδι του κόσμου. Και περπατούσαμε μαζί, μέσα στον κήπο, χωρίς προορισμό. Περπατούσαμε μαζί, ψιθυρίζοντας τη ζωή.
3 Σεπτεμβρίου 2018
3 Σεπτεμβρίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου