O κήπος

Πρώτη άνθισε η κερασιά, πράσινα φυλλαράκια, λευκά άνθη. Τα μάτια της ροδιάς δάκρυσαν σαν είδαν, έγειραν πάνω της με ζήλο.
Ξεπρόβαλλαν τα φύλα της βερικοκιάς, χέρι χέρι με την κυδωνιά χόρευαν χτες στις αχτίδες του ήλιου. Έβγαλε η καμέλια το πρώτο της λουλούδι, μιλούσε πριν μυστικά με την ελιά.
Πλάι πλάι καμάρωναν ολάνθιστες οι δυό δαμασκηνιές, πολλές φορές τις είδα να πλάθουν ιστορίες παλ χρωμάτων, ο αέρας να φυσά τη χαρά τους πάνω στις περήφανες τριανταφυλλιές.
Δέθηκαν οι κληματαριές με τον κισσό, σκαρφαλώνουν μαζί την ανηφόρα του ασβεστωμένου τοίχου γελαστές. Οι φυλλωσιές της λεμονιάς γυαλίζουν στο απάγκιο του χειμώνα που πέρασε. Σπουργίτια ζωντανεύουν την καρδιά της πορτοκαλιάς.
Η αχλαδιά αργά αργά πλησιάζει τη φουντουκιά , σαν μεγάλες κυρίες κάνουν βόλτα ανάμεσα στις πασχαλιές, κρυφοκοιτάζουν, αναπολούν, χαμογελούν για τη ζωή που έκαναν, προσεύχονται στο θεό, στα σύννεφα και στη βροχή, στον ήλιο και στο φεγγάρι. Τις άκουσα να λένε για τις νύχτες με πανσέληνο.
Μεγάλη Τετάρτη, περπατώ ανάμεσα στα δέντρα του κήπου. Παίζω με τις σταγόνες της βροχής. Με τη θλίψη μιας Μεγάλης Εβδομάδας. Με τη θλίψη μιας χώρας που περιμένει την Ανάσταση.

Ταξιδευτής
Μεγάλη Τετάρτη
8 Απριλίου 2015