Ο καταράκτης

Καταράκτης στην Κάτω Παλιοκαρυά Τρικάλων

Ήλιος, νερό, πέτρα και ουρανός είναι η πατρίδα μας. Και γη, εύφορη γη που ανθίζει την Άνοιξη. Ευλογημένος τόπος από τη φύση και τους θεούς κεντάει το νου και το σώμα. Όποιο δρόμο και να πάρεις θα χαθείς στον παράδεισο. Από την Κρήτη ως τις Πρέσπες, από το Καστελόριζο ως τους Εγκρεμνούς, από το πρωινό φως της αυγής, ως τη δύση του ήλιου. Τότε που ανάβουν τα μαγικά φώτα στις Κυκλάδες. Στην Κεφαλονιά ο Αίνος μύρίζει θυμάρι, στη Λήμνο τα αμπέλια, στην Εύβοια το πεύκο μοσχοβολά. Τι να χωρέσει ο νους, τόση ομορφιά στα σπλάχνα της χώρας μας.Την υμνούν οι ποιητές,την αγακαλιάζουν τρία πελάγη, αυτό της ελληνικής μουσικής πιό γαλάζιο κι απ΄ το Αιγαίο, από τα νερά του Ιονίου. Καταμεσίς η άχνα της θεσσαλικής γης, υψώνει την Πίνδο και πανηγυρίζει. Η θέα του Ολύμπου πιό τυχερή απ΄όλες τις ομορφιές τούτες, αγναντεύει καμαρώντας τις άλλες. Άνθρωποι και Θεοί πασχίζουν να αγαπήσουν τον τόπο τους. Αυτός τους δίνεται απλόχερα. Οι άνθρωποι πονάνε, υποφέρουν στα κάλη της ωραίας Ελένης. Ποτέ δεν φτούρισε η ομορφιά χωρίς τον πόνο. Ο πόνος γεννάει καινούρια ομορφιά, καταράκτης με διαμαντιένα δάκρυα. Αιώνιο Ανθρώπινο σύμβολο.

Ταξιδευτής
14 Απριλίου 2015