Το μαχαίρι

Από μικρό παιδί θυμάμαι ετούτο το μαχαίρι
Ένα μαχαίρι αλλιώτικο με σιδερένια τη λαβή και κοφτερή λεπίδα
Ερχότανε από μακριά ατσάλινο και λαμπερό
Ήταν μαχαίρι της γιαγιάς, η μάνα κληρονόμησε στα νεανικά της χρόνια
Όλες οι φέτες του ψωμιού από εκείνο το μαχαίρι
Κάθεται τώρα ανήμπορο μες στ' ακριβό συρτάρι μου
Μισή λεπίδα απόμεινε, στου χρόνου τα λαβώματα
Να μου θυμίζει τη ζωή πάνω στην κόψη της γραμμής
Ισορροπία εσαεί
Κάποια φορά που χάθηκε, μικρός εγώ έβαλα τα κλάματα
Πέντε μέρες έσκαβα ολάκερο τον κήπο
Μέσα στο χώμα γυάλισε με σπόρους και σκουλήκια
Έτσι μεγάλωσα κι εγώ μαζί με τούτο το μαχαίρι
Πως μεγαλώνουν τα όνειρα και τα κονταίνει ο χρόνος
Πίτα που κάθε φορά μικραίνει
‘Ένα μαχαίρι όνειρα απέμειναν μονάχα
Και το ψωμί της γάστρας στα παιδικά μας χρόνια
Σήμερα ξετύλιξα το μεταξωτό του ύφασμα που το’ χα τυλιγμένο
Έκοψα ένα κλαδί τριανταφυλλιάς και φύτεψα στο χώμα
Να γεννηθεί ξανά ο κόσμος μου
Που δεν αρνήθηκα ποτέ
Ήμουν παιδί ακόμα.

Ταξιδευτής
22 Απριλίου 2015