Τη βλέπω κάποιες μέρες τώρα να περπατά με αργό βήμα στον πεζόδρομο. Μόλις φτάνει στο πρώτο παγκάκι κάθεται να ξεκουραστεί. Βγάζει από την τσέπη της τον καπνό και κάνει ένα στριφτό τσιγάρο. Τα μακριά της δάχτυλα τρέμουν. Και συνεχίζει το δρόμο της.
Το πρωί μου ζήτησε αναπτήρα. Κι ένα ευρώ για το εισιτήριο. Τότε την πρόσεξα πιο πολύ.
Ψηλή, απροσδιορίστου ηλικίας, -πάνω από εξήντα. Στα νιάτα της ήταν όμορφη γυναίκα. Τα μάτια της λάμπουν πράσινο ανοιξιάτικο λιβάδι, το χαμόγελο της τρυφερό λουλούδι, μεταξωτή η φωνή της. Τα σγουρά ξανθά της μαλλιά χτενισμένα στη μέση, κρέμονται στις πλάτες της σαν έφηβης στο σχολείο. Φοράει αθλητικά παπούτσια, σκούρα φόρμα και το παλτό. Ένα πολυκαιρισμένο παλτό. Ένα ερειπωμένο παλιό αρχοντικό που το βλέπεις και σπαράζει η καρδιά σου.
Σήμερα δεν της μίλησα πάλι. Ήμουν βιαστικός. Αν την ξαναδώ θα τη ρωτήσω. Όλα αυτά που θα έπρεπε να ρωτάει μια ευνοούμενη κοινωνία.
Γιατί;
Πως;
Πότε;
Πως ευτελίζονται έτσι οι άνθρωποι, ποιος τους πετάει στον καιάδα των αχρήστων;
Είναι μόνη της;
Πάντα ήταν μόνη της;
Πως ζούσε μέχρι τώρα;
Τι έγινε μετά;
Τι κουβαλάει το ανήμπορο σώμα της;
Πόσες λίστες καρφιά έχει η πλάτη της;
Αυτός ο ανοιξιάτικος σημερινός ήλιος δεν είναι για όλους.
Στέκονται κάποιοι λίγοι μπροστά του να σκοτεινιάζουν τους πολλούς.
Είμαστε όλοι στο περιθώριο.
Ταξιδευτής
4 Απριλίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου