Χρυσός και διαμάντια.
Τεράστιο ποτάμι, το μεγαλύτερο της γης
Ελπίδα ακατέργαστη
Τίποτα δεν θα στερέψει πια.
Ο κισσός απλώνεται στο δέντρο
Η Αγάπη στο κορμί
Πράσινο φεγγάρι υφαίνει τα μάτια σου
Ξαγρυπνά τις νύχτες, μη χαθεί κάποια πολύτιμη στιγμή
Κάποια σταγόνα νερού που παράπεσε
Κάποιο κλάμα παιδιού που δεν γεννήθηκε
Μη δε φωτίσει κάποιο όνειρο
Μη χαθεί κάποια
ελπίδα
Ένα έλατο καρφώνει τον ουρανό
Μια ρώγα σταφύλι στο στήθος μου
Ένα πινέλο που δεν πλύθηκε ποτέ, απ’ την τελευταία ζωγραφιά
σου
Ήταν το χρώμα της Αγάπης είπες που θαρθεί
Ήταν όλη η τύχη του κόσμου στα χέρια σου
Πράσινο τσάι της πρώτης συνάντησης
Να ηρεμήσει η θάλασσα της ψυχής
Και μετά, μετά, δυό βήματα
πάνω σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι
Πιο απέραντο απ΄ τη άκρη της ματιάς , σαν έναν κόσμο που πλάθεται να αναγεννηθεί
Απ’ την Αρχή του Σύμπαντος
Έναν κόσμο με φωτεινές λέξεις, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη,
αλληλεγγύη
Χωρίς όπλα, δίχως παιδιά να πεινάνε, δίχως θάνατο μες τη ζωή
Κι ένα ποτάμι να κυλάει να ποτίζει όλη τη γη
Μια καταπράσινη γη
Μια καταγάλανη θάλασσα
Ένας ανοιχτός μπλε Ουρανός
Σαν το δάσος του Αμαζονίου
Οξυγόνο και Ομορφιά
Κωστής Ταξιδεύων
15 Φεβρουαρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου