Πιστεύω τον φίλο, πιστόν φίλο εν κινδύνοις γιγνώσκεις

Στο δημοτικό μάθαμε καθαρεύουσα και ντοπιολαλιά. Όσοι από μας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε χωριό. Ο δάσκαλος, ένας φασίστας του κερατά, έλεγε στους γονείς μου, τούτος μιλάει πιο χωριάτικα και από σας.
Στο γυμνάσιο ήρθαν τα αρχαία, η γλώσσα της πόλης, άντε να μη πετάξεις κανένα ακαταλαβίστικο στην τάξη. Μετά ήρθε η δημοτική, το 76-77, έπρεπε να ισορροπήσουμε, αρχίσαμε να μαθαίνουμε αγγλικά στο φροντιστήριο και γαλλικά στο σχολείο.
Ήρθαν και οι άτονες λέξεις, ήρθαν όλα μαζί. Η τυποποιημένη δημοσιογραφική γλώσσα και η ξύλινη των κομμάτων, ήρθαν και τα Greekenglish και κει τα κάναμε σαλάτα.
Ποιά είναι η γλώσσα που σκεφτόμαστε σήμερα; Η ρίζα μας. Πως μεγαλώνει ένα δέντρο χωρίς τη ρίζα του; Πως απλώνει κλαδιά να κελαηδήσουν την Άνοιξη οι κούκοι;
Η γλώσσα είναι που μας δημιουργεί τη σκέψη και η σκέψη τη γλώσσα.
Άμα η γλώσσα μας είναι φτωχή, αν οι λέξεις χάσουν το νόημα τους και η ταυτότητα χάνεται.
Από πού ήρθαμε;
Γιατί ήρθαμε;
Ποιοι είμαστε, που πάμε;
Τι θέλουμε;
Τι θα απογίνουμε;
Ο έρωτας και ο θάνατος η διαδρομή μας, όλα τα άλλα το όχημα.
Όπως το σώμα είναι της ψυχής και της σκέψης το τρένο, όπως τα άνθη πάνω στα κλαριά, γεννιούνται καρπό να κάνουν.
Που ξοδευόμαστε;
Γιατί; Να προλάβουμε τον θάνατο. Μα αυτός θαρθεί στην ώρα του.
Ως τότε απομένει ο Έρωτας.
Ο έρωτας για τη Φύση. Για τη φύση του Ανθρώπου.
Για σένα, για μένα, για κάθε τι που αναπνέει.


Κωστής Ταξιδεύων
14 Φεβρουαριου 2013