Ανασαίνουμε την ελπίδα.

''Αλλά όταν τηλεφωνώ στους γονείς μου, τους λέω όλα πάνε καλά, έχω χαρτιά, έχω λεφτά, έχω τα πάντα''.

Η Οδύσσεια αυτών των ανθρώπων, σηκώνει μόνο μια ευχή. Να ξαναβρούν τη ζωή που ονειρεύτηκαν παιδιά. Τότε που δεν ήξεραν τι τους επιφυλάσσει η βαρβαρότητα και τα πολεμικά παιχνίδια, στις μικρές τους πλάτες.

Είναι νέα παιδιά. Η ζωή που δεν έζησαν ακουμπάει σε μια λέξη. ΝΤΙΝΚΟ.  “Είναι το μέταλλο κάτω από τα τρέιλερ των φορτηγών. Εκεί πιάνεσαι και πας να βρεις μια γωνιά να πατήσεις, να  νοιώσεις ότι είσαι κανονικός άνθρωπος”.

Στη χώρα τους, ο πόλεμος τους έδιωξε. Μπροστά τους ο πόλεμος. Όπου και να σταθούν. Οι φίλοι τους πήγαν στον πόλεμο. Στην αρχή είπαν ότι τραυματίστηκαν. Μετά έμαθαν ότι πέθαναν.

Έφυγαν για να μην πεθάνουν. Να ζήσουν.

Διάβαζε και έβλεπε αγγλικές ταινίες. Έβλεπε αγγλικές ταινίες και διάβαζε. Έκανε όνειρα σαν παιδί, σαν έφηβος, σαν άντρας. Είχε μάνα, πατέρα, αδέλφια. Ίσως και να άφησε πίσω την αγαπημένη του. Η δύση θα του έδινε μια ανάσα, μια προοπτική;

Η δύση για την ώρα του έδωσε ένα κρεβάτι κάτω από ένα βαγόνι του τρένου. Μια κόκκινη πλαστική λεκάνη να πλένει τη μπλούζα του και να την ξαναφοράει.

Του έδωσε και μια δεύτερη ματιά απογοήτευσης. Τον περίμεναν άλλα στρατόπεδα.

Ο κόσμος στα μάτια του είναι γεμάτο στρατόπεδα. Ο πόλεμος είναι κερδοφόρο παιχνίδι, παράγονται και πουλιούνται όπλα. Πως άλλως οι πολεμοχαρείς θα νοιώσουν την υπεραξία τους. Πως οι συναισθηματικά στειρωμένοι, οι ερωτικά νεκροί, θα υπάρξουν;

Οι στρατιώτες είναι τα πιόνια τους. Πάλι ο ίδιος παρονομαστής. Πάλι το χρέος του ανθρώπου. Ποιόν δρόμο θα πάρει;

Ο νεαρός από το Σουδάν θέλει να δώσει πίσω αυτά που του έδωσαν οι γονείς τους. Να τους ευχαριστήσει για το δώρο που του έδωσαν. Τη ζωή του.

Ο πειραγμένος ηγέτης της δύσης, θέλει να πετάξει ένα βιβλιάριο καταθέσεων στη φάτσα του γιού του. Πάρε ρε, ο πατέρας σου ήταν μεγάλος. Τενεκές.

Ο νέος από την Αιθιοπία κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Η κυρία με το δερμάτινο μπουφάν και τις λεοπαρδαλέ μπότες διαμαρτύρεται. Για την αισθητική. Σώπα καλέ. Τι σου κάναν…

Ο νεαρός χαμογελά αισιόδοξα. Ξέρει τον κόσμο. Τον κατάλαβε νωρίς. Είδε την πορεία, το τεντωμένο σχοινί, την κόλαση την είδε. Είδε όμως και τον ήλιο να ανατέλλει πάνω στα γυμνά του πόδια, είδε όλα τα πυρωμένα χρώματα να του γνέφουν ζωή στα δειλινά της περιπέτειας, στα ταξίδια της πιο πρωτόγονης  αυθεντικής ζωής.

Ο ηγέτης της Δύσης δεν κατάλαβε τίποτα, μέσα στα λευκά νοσοκομεία και τα νεκροτομία των διαβουλεύσεων. Δεν ένοιωσε ούτε ένα λουλούδι πως μυρίζει. Αλλιώς θα το έβαζε στην κάνη ενός όπλου και θα αυτοκτονούσε να απαλλάξει την ανθρωπότητα από τα τοξικά απόβλητα.

Ο νέος αυτός θα βρει το δρόμο του. Είμαστε όλοι ίδιοι. Ανασαίνουμε την ελπίδα.

Ταξιδευτής
Οκτώβριος 2012