O άνθρωπος προσαρμόζεται σε όλες τις αντικειμενικές συνθήκες, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Όπως και όλη η φύση, τα πουλιά, τα φυτά και τα ζώα.
Το ένστικτο της επιβίωσης απ' τη μια και η χαρά της ζωής απ΄ την άλλη.
Ο νους του ανθρώπου πήγε ψηλά. Αλλά δεν κατάφερε να τιθασεύσει τα πιο απλά όπλα του θανάτου.
Ζούμε σε μια χώρα μαγική.
Ζούμε σε έναν κόσμο εφιαλτικό.
Ποτέ άλλοτε, δεν ένοιωσα τόσο έντονα μέσα μου, αυτή την αιώνια σύγκρουση.
Ζούμε σε μια στιγμή του χρόνου, σε μια γωνιά της γης, σαν μια σταγόνα στον ωκεανό οι ζωές μας στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Κι όμως του καθένα μας η ζωή μοναδική. Μια φορά μας χαρίζεται. Τι θα την κάνουμε ; Που θα την ξοδέψουμε;
Είναι δύσκολο αυτό να το συλλάβει ο νους.
Το αντιλαμβάνεται όμως η καρδιά. Όπου μπορεί να ανθίσει, μέσα σ’ ένα μπαρουτοκαπνισμένο περιβάλλον.
Ο πλούτος της γης είναι τόσο απλοχέρης όσο και ό ήλιος, όσο και ο αέρας που αναπνέουμε.
Πάντα όμως θα πεθαίνει ένας στρατιώτης με ένα όπλο στο χέρι κι ένα τεράστιο Why, σαν εκείνη την αφίσα στα φοιτητικά μας δωμάτια.
"Θέλω να διατηρήσω τον κόσμο όπως είναι, όχι γιατί μου φαίνεται καλός - αντίθετα τον θεωρώ άθλιο - αλλά γιατί ζω μέσα σ’ αυτόν και δεν μπορώ να τον καταστρέψω χωρίς να καταστραφώ μαζί του."(Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος)
Είμαστε μέσα σε μια Άνοιξη που κανείς δεν ξέρει πια τι θα συμβεί, όπως δεν λογάριαζε κανείς λίγες μέρες πριν τον Μάη του 68 στο Παρίσι.
Βλέπω ένα κορίτσι να αγναντεύει μακριά, κρατώντας τη μελωδία των Ονείρων στα χέρια του, βλέπω ένα αγόρι να προσεύχεται μελωδικά στο σμίξιμο των ανθρώπων.
Τι είναι άραγε αυτό που τους χωρίζει και άλλοι κρατούν όπλα και άλλοι βιολιά;
"Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για πολύ, αν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη".
Ζούμε σε μια στιγμή του χρόνου, σε μια γωνιά της γης, σαν μια σταγόνα στον ωκεανό οι ζωές μας στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Κι όμως του καθένα μας η ζωή μοναδική. Μια φορά μας χαρίζεται. Τι θα την κάνουμε ; Που θα την ξοδέψουμε;
Είναι δύσκολο αυτό να το συλλάβει ο νους.
Το αντιλαμβάνεται όμως η καρδιά. Όπου μπορεί να ανθίσει, μέσα σ’ ένα μπαρουτοκαπνισμένο περιβάλλον.
Ο πλούτος της γης είναι τόσο απλοχέρης όσο και ό ήλιος, όσο και ο αέρας που αναπνέουμε.
Πάντα όμως θα πεθαίνει ένας στρατιώτης με ένα όπλο στο χέρι κι ένα τεράστιο Why, σαν εκείνη την αφίσα στα φοιτητικά μας δωμάτια.
"Θέλω να διατηρήσω τον κόσμο όπως είναι, όχι γιατί μου φαίνεται καλός - αντίθετα τον θεωρώ άθλιο - αλλά γιατί ζω μέσα σ’ αυτόν και δεν μπορώ να τον καταστρέψω χωρίς να καταστραφώ μαζί του."(Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος)
Είμαστε μέσα σε μια Άνοιξη που κανείς δεν ξέρει πια τι θα συμβεί, όπως δεν λογάριαζε κανείς λίγες μέρες πριν τον Μάη του 68 στο Παρίσι.
Βλέπω ένα κορίτσι να αγναντεύει μακριά, κρατώντας τη μελωδία των Ονείρων στα χέρια του, βλέπω ένα αγόρι να προσεύχεται μελωδικά στο σμίξιμο των ανθρώπων.
Τι είναι άραγε αυτό που τους χωρίζει και άλλοι κρατούν όπλα και άλλοι βιολιά;
"Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για πολύ, αν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη".
(Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας)
Και εκεί αρχίζει ο πόλεμος.
Η άμυνα απέναντι στους δολοφόνους που νόμισαν ότι η ζωή είναι, πως με τη δύναμη του χρήματος και των όπλων θα κατακτήσουν τον κόσμο. Οι ίδιοι γίνονται φαντάσματα και η ανθρωπότητα κόλαση.
Εμείς κρατάμε την Ο μορφιά, να παλεύουμε την ασχήμια.
Και όταν σε βλέπουν να είσαι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, που παλεύεις για πέντε αλήθειες, σου βάζουν ένα πιστόλι στο κεφάλι και πατάν τη σκανδάλη.
Ήταν μια αυτοκτονία, θα πουν οι δολοφόνοι.
Ταξιδευτής
7 Απριλίου 2012
Και εκεί αρχίζει ο πόλεμος.
Η άμυνα απέναντι στους δολοφόνους που νόμισαν ότι η ζωή είναι, πως με τη δύναμη του χρήματος και των όπλων θα κατακτήσουν τον κόσμο. Οι ίδιοι γίνονται φαντάσματα και η ανθρωπότητα κόλαση.
Εμείς κρατάμε την Ο μορφιά, να παλεύουμε την ασχήμια.
Και όταν σε βλέπουν να είσαι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, που παλεύεις για πέντε αλήθειες, σου βάζουν ένα πιστόλι στο κεφάλι και πατάν τη σκανδάλη.
Ήταν μια αυτοκτονία, θα πουν οι δολοφόνοι.
Ταξιδευτής
7 Απριλίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου