Δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Στις 9 παρά 20 τα τελευταία χρόνια, το τρένο έχει ήδη φύγει στην ώρα του.
Άφησε τον Αλέξη στο σταθμό και πήγαινε στη δουλειά του. Τα αυτοκίνητα κάνουν ουρές στο δρόμο το πρωί. Παρκάροντας είδε το βιβλίο, στο κάθισμα του συνοδηγού. Ένοιωσε όπως η μάνα, που ξέχασε να δώσει το σάντουιτς στο παιδί της, για την διαδρομή.
Παρά δέκα, ήταν πίσω στο σταθμό. Οι πόρτες του όλες κλειστές, το τρένο δεν έφευγε.
Ένα νεαρό ζευγάρι κράταγε μια πόρτα ανοιχτή και ένα σκύλο. Ο ελεγκτής, αυτός που δουλειά του είναι να τρυπάει τα εισιτήρια, όπως έγραφε ο Σκαρίμπας, ήταν κατακόκκινος απ’ τα νεύρα του. Λογομαχούσε με το ζευγάρι, ζητώντας ο ένας τα στοιχεία του άλλου. Ο σκύλος κούναγε την ουρά του.
Τα τζάμια ήταν αδιαφανή απ’ έξω. Διαφανή από μέσα. Δέκα βαγόνια ήταν πολλά για να τα διατρέξει όλα. Ο ελεγκτής τραβούσε την πόρτα, ο νεαρός τραβούσε κι αυτός. Ο σκύλος γαύγιζε.
Πάνω στο διάδρομο του τρένου μια κοπέλα, πρόλαβε μόνο να δει τα μακριά της μαλλιά, πάνω στο κόκκινο μπουφάν της.
-Κράτα αυτό το βιβλίο. Θα στο ζητήσει κάποιος, πρόλαβε να πει.
Η πόρτα έκλεισε βίαια. Το τρένο σφύριξε.
Το νεαρό ζευγάρι, ο σκύλος και αυτός, έμειναν στην αποβάθρα.
Ο ελεγκτής έλεγε ότι ο σκύλος έπρεπε να είναι σε κιβώτιο- πακέτο, για να μπει στο τρένο. Το ζευγάρι έλεγε, ότι είναι σαν παιδί τους.
Όταν γύρισε, τηλεφώνησε στον Αλέξη.
-Ξέχασα την Οκτάνα, στο αυτοκίνητο.
-Είναι μες το τρένο. Ψάξε μια κοπέλα με κόκκινο μπουφάν και πράσινα μάτια. Ναι, δίνοντας το βιβλίο, πρόλαβε το χρώμα των ματιών της.
Είχε ανοίξει το βιβλίο και διάβαζε. Της το είχε δώσει ένας άγνωστος και θα της το ζητούσε κάποιος άγνωστος.
- Έχω την Οκτάνα. Το πιο δυνατό μου ταξίδι, είπε ο Αλέξης.
Κι όμως, υπάρχει ελπίδα.
Ταξιδευτής
19 Απριλίου 2012
.
Άφησε τον Αλέξη στο σταθμό και πήγαινε στη δουλειά του. Τα αυτοκίνητα κάνουν ουρές στο δρόμο το πρωί. Παρκάροντας είδε το βιβλίο, στο κάθισμα του συνοδηγού. Ένοιωσε όπως η μάνα, που ξέχασε να δώσει το σάντουιτς στο παιδί της, για την διαδρομή.
Παρά δέκα, ήταν πίσω στο σταθμό. Οι πόρτες του όλες κλειστές, το τρένο δεν έφευγε.
Ένα νεαρό ζευγάρι κράταγε μια πόρτα ανοιχτή και ένα σκύλο. Ο ελεγκτής, αυτός που δουλειά του είναι να τρυπάει τα εισιτήρια, όπως έγραφε ο Σκαρίμπας, ήταν κατακόκκινος απ’ τα νεύρα του. Λογομαχούσε με το ζευγάρι, ζητώντας ο ένας τα στοιχεία του άλλου. Ο σκύλος κούναγε την ουρά του.
Τα τζάμια ήταν αδιαφανή απ’ έξω. Διαφανή από μέσα. Δέκα βαγόνια ήταν πολλά για να τα διατρέξει όλα. Ο ελεγκτής τραβούσε την πόρτα, ο νεαρός τραβούσε κι αυτός. Ο σκύλος γαύγιζε.
Πάνω στο διάδρομο του τρένου μια κοπέλα, πρόλαβε μόνο να δει τα μακριά της μαλλιά, πάνω στο κόκκινο μπουφάν της.
-Κράτα αυτό το βιβλίο. Θα στο ζητήσει κάποιος, πρόλαβε να πει.
Η πόρτα έκλεισε βίαια. Το τρένο σφύριξε.
Το νεαρό ζευγάρι, ο σκύλος και αυτός, έμειναν στην αποβάθρα.
Ο ελεγκτής έλεγε ότι ο σκύλος έπρεπε να είναι σε κιβώτιο- πακέτο, για να μπει στο τρένο. Το ζευγάρι έλεγε, ότι είναι σαν παιδί τους.
Όταν γύρισε, τηλεφώνησε στον Αλέξη.
-Ξέχασα την Οκτάνα, στο αυτοκίνητο.
-Είναι μες το τρένο. Ψάξε μια κοπέλα με κόκκινο μπουφάν και πράσινα μάτια. Ναι, δίνοντας το βιβλίο, πρόλαβε το χρώμα των ματιών της.
Είχε ανοίξει το βιβλίο και διάβαζε. Της το είχε δώσει ένας άγνωστος και θα της το ζητούσε κάποιος άγνωστος.
- Έχω την Οκτάνα. Το πιο δυνατό μου ταξίδι, είπε ο Αλέξης.
Κι όμως, υπάρχει ελπίδα.
Ταξιδευτής
19 Απριλίου 2012
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου