Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά την κατοχή στην Ελλάδα, ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος. Με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.
Μεγαλώσαμε μέσα σ’ αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, μέσα σ’ αυτή την τροχοπέδη της εξέλιξης.
Ο καλός δεξιός, ο κακός αριστερός και τανάπαλιν. Η χώρα μας ήταν φτωχή και μπαρουτοκαπνισμένη Ακολούθησαν ξερονήσια και ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις και η χώρα έφθασε στη δικτατορία του 67. Μπήκαμε 7 χρόνια στο γύψο.
Το 74 ξεκινάμε απ’ την αρχή.
Υπήρχε ενθουσιασμός και ελπίδα ότι μπορούμε να κτίσουμε μια δημοκρατία της προκοπής. Ως το 81 υπήρχαν έντονες πολιτικές ανησυχίες, κάτω απ’ το κράτος της δεξιάς. Μπορεί να νομιμοποιήθηκε το κκε, μπορεί να καθιερώθηκε η δημοτική γλώσσα συνεννόησης, μπορεί να φτιάχτηκε ένα καινούριο σύνταγμα, αλλά τα ουυυυυυ δεν εξέλιπαν. Το 81 ήρθε "επιτέλους" το σοσιαλιστικό κόμμα στην εξουσία και παρ’ όλο που δεν το ψήφισα, -από τότε το θεωρούσα δημαγωγικό-, την άλλη μέρα νοιώσαμε να πνέει ένας καινούριος άνεμος στη χώρα.
Δεν άργησαν να φανούν οι πρώτες κινήσεις του, αύξηση μισθών στους στρατιωτικούς, ισοπέδωση στην παιδεία και τα πρώτα σκάνδαλα.
Από τότε και μετά, το ένα κόμμα παρέδιδε στο άλλο καμένη γη. Και η αριστερά ασκούσε κριτική, από ποσοστά πολύ χαμηλά.
Μπήκαμε στην ΕΟΚ, μπήκαμε στο ευρώ, ανέβηκε κατακόρυφα το βιοτικό επίπεδο. Για την ΕΟΚ "εκείνο που θυμάμαι", είναι ότι μας έλεγαν ότι μας δίνει χρήματα, να φθάσουμε στο επίπεδό της. Το πασοκ στην αρχή δεν την ήθελε, μετά την ήθελε, τώρα δεν ξέρει τι του γίνεται, γιατί ουσιαστικά δεν υφίσταται, παρά σαν κόμμα της διαφθοράς και των σκανδάλων. Η δεξιά προσπαθεί από την πίεση των εξελίξεων, να ξεπλύνει ένα αμαρτωλό ιστορικό παρελθόν.
Αν γυρίσουμε πίσω στην πρόσφατη ιστορία θα δούμε 38 χρόνια φαγούρας, δυό κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία και να ονομάζονται κόμματα εξουσίας. Και να έχουν όλα τα μέσα να ασκούν βία στο λαό. Μέσα ενημέρωσης, στρατό, ματ και μικρούς και μεγάλους παραγοντίσκους σε όλη την Ελλάδα, να αλωνίζουν πάνω στις πλάτες ενός λαού, που προσδοκούσε και νόμιζε ότι πήγαμε στη γη της επαγγελίας. Τα συγκροτήματα Λαμπράκη, Μπόμπολα, Κουρή, οι σαβουροδεξιές εφημερίδες απ’ την άλλη, ο Κωστόπουλος απ’ την παραάλλη, τα κανάλια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια, τα ατέλειωτα μπλα μπλα …Και μια ολόκληρη εποχή, που αντί να μιλάμε πως θα στεριώσει μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη χώρα, μιλούσαμε ποιός κάνει τα μεγαλύτερα σκάνδαλα.
Αντί να μιλήσουμε για γνώση, μιλούσαμε για γυαλιστερά τζίπ, αντί να στραφούμε στην παραγωγή, φτιάχνοντας μικρά εργοστάσια, κουβαλούσαμε εδώ τους μεγάλους ναούς της ευδαιμονίας, αντί να σπείρουμε τα χωράφια, σπέρναμε τη γραφειοκρατία.
Και τώρα;
Και τώρα, δεν έχουμε διδαχθεί ακόμα τίποτα σαν λαός;
Αγκυλωμένοι σε εμμονές, σε ετικέτες, δεξιές και αριστερές συνεχίζουμε το ίδιο βιολί.
Δεν θέλω να είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός. Θέλω να είμαι Άνθρωπος της πράξης, της παραγωγής, της δικαιοσύνης, της νομιμότητας σε ένα σωστά οργανωμένο κράτος όμως, να έχω υποχρεώσεις και δικαιώματα και κίνητρα και όνειρα.
Το κλειδί είναι η παραγωγή, όσες ώρες και να συζητάμε, ούτε ένα μαρούλι δεν θα έχουμε να φάμε το μεσημέρι.
Εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Εδώ που μας έφτασαν δηλαδή, γιατί οι πολιτικοί οφείλουν να προστατεύουν τους λαούς και όχι να τους αφανίζουν.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει σε τούτες τις εκλογές, είναι να φύγουν όλοι αυτοί που είχαν θέσεις εξουσίας τα τελευταία χρόνια. Και να ξεστραβωθούν οι ετικέτες, ώστε να σκεφθεί ο κόσμος λογικά και πρακτικά.
Δεν βλέπω το λόγο γιατί ο δεξιός να μη ψηφίσει αριστερά. Αυτό δεν τον καθιστά αυτομάτως αριστερό. Αριστερά σημαίνει τρόπος και ευαισθησία ζωής.
Έχουμε χρέος να ανατρέψουμε την επέλαση του θανάτου. Οι οικονομικοί κολοσσοί και οι υπηρέτες τους, συνειδητοί και ασυνείδητοι, κάνουν τη δουλειά τους, Φράγκο δεν δίνουν πόσοι αυτοκτονούν και πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα. Νούμερα μας έβλεπαν, νούμερα θα είναι και οι νεκροί γι’ αυτούς.
Ας δώσουμε μια τελευταία ελπίδα στη χώρα.
Προσωπικά θα ψηφίσω Σύριζα, όχι επειδή ταυτίζομαι, αλλά επειδή έδειξε την μεγαλύτερη αντίσταση στην θύελλα των τελευταίων χρόνων. Αρκεί οι Έλληνες να ψηφίσουν ΑΝΤΙ.
Έτσι κι αλλιώς αυτή η τραγωδία δεν αντέχεται, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, εκτός απ’ την κόλαση που μας οδήγησαν.
Μια χαραμάδα ελπίδας να δώσουμε ξανά στον τόπο, χωρίς αφέντες και προστάτες..
Και μη φοβάστε, ο Βενιζέλος και οι οικονομικοί κολοσσοί δεν θα πεινάσουν ποτέ, μη τους λυπηθείτε άλλο, όσο κι αν εκλιπαρούν με χίλια τερτίπια την ψήφο σας.
Όλα απ’ την αρχή.
Με σεβασμό στην μοναδικότητα κάθε Ανθρώπου και τις ζωτικές ανάγκες επιβίωσης.
Ταξιδευτής
26 Απριλίου 2012
Μεγαλώσαμε μέσα σ’ αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, μέσα σ’ αυτή την τροχοπέδη της εξέλιξης.
Ο καλός δεξιός, ο κακός αριστερός και τανάπαλιν. Η χώρα μας ήταν φτωχή και μπαρουτοκαπνισμένη Ακολούθησαν ξερονήσια και ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις και η χώρα έφθασε στη δικτατορία του 67. Μπήκαμε 7 χρόνια στο γύψο.
Το 74 ξεκινάμε απ’ την αρχή.
Υπήρχε ενθουσιασμός και ελπίδα ότι μπορούμε να κτίσουμε μια δημοκρατία της προκοπής. Ως το 81 υπήρχαν έντονες πολιτικές ανησυχίες, κάτω απ’ το κράτος της δεξιάς. Μπορεί να νομιμοποιήθηκε το κκε, μπορεί να καθιερώθηκε η δημοτική γλώσσα συνεννόησης, μπορεί να φτιάχτηκε ένα καινούριο σύνταγμα, αλλά τα ουυυυυυ δεν εξέλιπαν. Το 81 ήρθε "επιτέλους" το σοσιαλιστικό κόμμα στην εξουσία και παρ’ όλο που δεν το ψήφισα, -από τότε το θεωρούσα δημαγωγικό-, την άλλη μέρα νοιώσαμε να πνέει ένας καινούριος άνεμος στη χώρα.
Δεν άργησαν να φανούν οι πρώτες κινήσεις του, αύξηση μισθών στους στρατιωτικούς, ισοπέδωση στην παιδεία και τα πρώτα σκάνδαλα.
Από τότε και μετά, το ένα κόμμα παρέδιδε στο άλλο καμένη γη. Και η αριστερά ασκούσε κριτική, από ποσοστά πολύ χαμηλά.
Μπήκαμε στην ΕΟΚ, μπήκαμε στο ευρώ, ανέβηκε κατακόρυφα το βιοτικό επίπεδο. Για την ΕΟΚ "εκείνο που θυμάμαι", είναι ότι μας έλεγαν ότι μας δίνει χρήματα, να φθάσουμε στο επίπεδό της. Το πασοκ στην αρχή δεν την ήθελε, μετά την ήθελε, τώρα δεν ξέρει τι του γίνεται, γιατί ουσιαστικά δεν υφίσταται, παρά σαν κόμμα της διαφθοράς και των σκανδάλων. Η δεξιά προσπαθεί από την πίεση των εξελίξεων, να ξεπλύνει ένα αμαρτωλό ιστορικό παρελθόν.
Αν γυρίσουμε πίσω στην πρόσφατη ιστορία θα δούμε 38 χρόνια φαγούρας, δυό κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία και να ονομάζονται κόμματα εξουσίας. Και να έχουν όλα τα μέσα να ασκούν βία στο λαό. Μέσα ενημέρωσης, στρατό, ματ και μικρούς και μεγάλους παραγοντίσκους σε όλη την Ελλάδα, να αλωνίζουν πάνω στις πλάτες ενός λαού, που προσδοκούσε και νόμιζε ότι πήγαμε στη γη της επαγγελίας. Τα συγκροτήματα Λαμπράκη, Μπόμπολα, Κουρή, οι σαβουροδεξιές εφημερίδες απ’ την άλλη, ο Κωστόπουλος απ’ την παραάλλη, τα κανάλια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια, τα ατέλειωτα μπλα μπλα …Και μια ολόκληρη εποχή, που αντί να μιλάμε πως θα στεριώσει μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη χώρα, μιλούσαμε ποιός κάνει τα μεγαλύτερα σκάνδαλα.
Αντί να μιλήσουμε για γνώση, μιλούσαμε για γυαλιστερά τζίπ, αντί να στραφούμε στην παραγωγή, φτιάχνοντας μικρά εργοστάσια, κουβαλούσαμε εδώ τους μεγάλους ναούς της ευδαιμονίας, αντί να σπείρουμε τα χωράφια, σπέρναμε τη γραφειοκρατία.
Και τώρα;
Και τώρα, δεν έχουμε διδαχθεί ακόμα τίποτα σαν λαός;
Αγκυλωμένοι σε εμμονές, σε ετικέτες, δεξιές και αριστερές συνεχίζουμε το ίδιο βιολί.
Δεν θέλω να είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός. Θέλω να είμαι Άνθρωπος της πράξης, της παραγωγής, της δικαιοσύνης, της νομιμότητας σε ένα σωστά οργανωμένο κράτος όμως, να έχω υποχρεώσεις και δικαιώματα και κίνητρα και όνειρα.
Το κλειδί είναι η παραγωγή, όσες ώρες και να συζητάμε, ούτε ένα μαρούλι δεν θα έχουμε να φάμε το μεσημέρι.
Εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Εδώ που μας έφτασαν δηλαδή, γιατί οι πολιτικοί οφείλουν να προστατεύουν τους λαούς και όχι να τους αφανίζουν.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει σε τούτες τις εκλογές, είναι να φύγουν όλοι αυτοί που είχαν θέσεις εξουσίας τα τελευταία χρόνια. Και να ξεστραβωθούν οι ετικέτες, ώστε να σκεφθεί ο κόσμος λογικά και πρακτικά.
Δεν βλέπω το λόγο γιατί ο δεξιός να μη ψηφίσει αριστερά. Αυτό δεν τον καθιστά αυτομάτως αριστερό. Αριστερά σημαίνει τρόπος και ευαισθησία ζωής.
Έχουμε χρέος να ανατρέψουμε την επέλαση του θανάτου. Οι οικονομικοί κολοσσοί και οι υπηρέτες τους, συνειδητοί και ασυνείδητοι, κάνουν τη δουλειά τους, Φράγκο δεν δίνουν πόσοι αυτοκτονούν και πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα. Νούμερα μας έβλεπαν, νούμερα θα είναι και οι νεκροί γι’ αυτούς.
Ας δώσουμε μια τελευταία ελπίδα στη χώρα.
Προσωπικά θα ψηφίσω Σύριζα, όχι επειδή ταυτίζομαι, αλλά επειδή έδειξε την μεγαλύτερη αντίσταση στην θύελλα των τελευταίων χρόνων. Αρκεί οι Έλληνες να ψηφίσουν ΑΝΤΙ.
Έτσι κι αλλιώς αυτή η τραγωδία δεν αντέχεται, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, εκτός απ’ την κόλαση που μας οδήγησαν.
Μια χαραμάδα ελπίδας να δώσουμε ξανά στον τόπο, χωρίς αφέντες και προστάτες..
Και μη φοβάστε, ο Βενιζέλος και οι οικονομικοί κολοσσοί δεν θα πεινάσουν ποτέ, μη τους λυπηθείτε άλλο, όσο κι αν εκλιπαρούν με χίλια τερτίπια την ψήφο σας.
Όλα απ’ την αρχή.
Με σεβασμό στην μοναδικότητα κάθε Ανθρώπου και τις ζωτικές ανάγκες επιβίωσης.
Ταξιδευτής
26 Απριλίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου