Ένα καρφί στη μέση, δόντι ασφράγιστο, πόνος διαρκείας, της στιγμής, του σώματος και της ψυχής πόνος.
Πόνος που καθηλώνει το σώμα, καίει τα όνειρα. Πόνος της Μεγάλης εβδομάδας, πόνος των αχράντων μυστηριων.
Ομορφαίνει η πλάση, αόρατο πέπλο η ελπίδα της ανάστασης. Μικρές μεγάλες στιγμές εναλλάσονται στο γερασμένο σώμα μου. Εσύ εκεί, εγώ εδώ. Πόνος.
Πόνος για το δέντρο που σάπισε πριν μεγαλώσει, για τον πρόσφυγα που πνίγηκε πριν φτάσει, για τον, πεινασμένο άστεγο που περιμένει ένα θαύμα επιβίωσης.
Ανοιξιάτικη μέρα, ελαφρύ αεράκι, ανθισμένη η βυσινιά του κήπου, πόνος για τα παρελθόντα και για τα μελλούμενα στο κορμί της γης.
"Ακόμα κι όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του, πρέπει να δρα σαν να ελπίζει. Ή να αυτοκτονεί. Ο πόνος δεν δίνει δικαιώματα." Αλμπέρ Καμύ. Ο πόνος είναι ιδιωτική υπόθεση. Η επανάσταση της φύσης είναι συλλογική προτροπή.
Πόνος του έρωτα και του θανάτου, της σοφίας ο πόνος. Πόνος γλυκός της αγάπης, πέτρα ο πόνος του θανάτου.
Πόνος της ματαιοδοξίας, είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στη γη. Δρόμος της συνείδησης, τραβά για το ξέφωτο της δασωμένης ζωής μας.
Πόνος πριν την ανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου