Ζει ο άνθρωπος δίχως τα τραγούδια, δίχως ιστορίες, δίχως χορό και έρωτα;
Ζει ο άνθρωπος δίχως το φιλί της άνοιξης, χωρίς την αγκαλιά της αγάπης;
Ζει όποιος την ομορφιά της ζωής δεν μοιράζεται;
Πώς έμαθα έτσι να ζω;
Μιλάω με τα δέντρα, τα ζώα και τα πουλιά, με τα βουνά και τα δάση. Χάθηκα στα μονοπάτια της μοναξιάς, ψάχνω το χρώμα των ματιών σου μες το σκοτάδι μου.
Πως έμαθα έτσι να ζω;
Κάνω δυό γύρους στο φεγγάρι, πέφτω αναίσθητος στη μάνα γη, σκεπάζομαι με χώμα, είμαι ήδη νεκρός.
Περιμένοντας την ανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου