Ενάντιος έρωτας
Αντρέ Μπρετόν
Βρέχει απαλά, ανοιξιάτικα, ψιχαλίζει η φύση την ομορφιά της. Μια νεανική κυδωνιά γεμάτη λουλούδια, δακρύζει την αγάπη της στο χώμα, προσεύχεται στον ουρανό. Χορεύει μες τη βροχή, φοράει το άσπρο σου φόρεμα, λούζεται μες το χαμογελό σου. Τρυφερά πράσινα φύλλα, ίδια τα μάτια σου, λυγερόκορμα στέκει μπροστά μου, απαράλαχτη εσύ, της δίνω τ' όνομά σου, τ' άσπρα λουλούδια της θα γίνουν καρποί, απαλά σκληρά τα στήθη σου, ευλογία θεού. Μεθάω στην ομορφιά, πετάω όλη την ασχήμια του κόσμου, πάνω στη γη είμαστε μόνο εμείς, για μια στιγμή, για πάντα.
Δεν υπάρχει πάντα, υπάρχει τώρα λες, αγκαλιασέ με.
Γινόμαστε Ένα, δαγκώνω τα λουλούδια σου, ματώνει το χώμα, βρέχει απαλά, ανοιξιάτικα.
Ενάντιος έρωτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου